Νικητές και Ηττημένοι

όλοι χάσαμε μαζί!

Πριν λίγες μέρες παρευρέθηκα σε εκδήλωση με θέμα: «Η δύσκολη δημοκρατία 1946 -1967». Κύριος ομιλητής ήταν ο πατέρας της προέδρου της Βουλής. Το αμφιθέατρο ήταν κατάμεστο, κυρίως από φοιτητές. Θα περίμενε κανείς από έναν άνθρωπο, που ανδρώθηκε βιώνοντας την σύγχρονη ιστορία και έφτασε να γίνει αρχηγός κόμματος του Ελληνικού Κοινοβουλίου, διαπρεπής δικηγόρος, πρόεδρος μεγάλης ποδοσφαιρικής ομάδας, να έχει πλέον διαμορφώσει μια πιο ψύχραιμη και αντικειμενική ματιά για εκείνη την «δύσκολη» περίοδο.

Εμβρόντητοι όμως, τον ακούσαμε να λέει ότι το Σύνταγμα του 1952, εξέλιξη του οποίου αποτελεί και το σημερινό, δημιουργήθηκε «από τους νικητές του εμφυλίου πολέμου», ότι το 1946 μπήκαν τα «θεμέλια του σημερινού σάπιου κράτους», ότι κάποιος με το παρατσούκλι «Παπατζής» μετονομάστηκε σε «Γέρο της Δημοκρατίας». Τελειώνοντας, αφού είχε φροντίσει με την ομιλία του να δυναμιτίσει οποιαδήποτε προοπτική προσέγγισης και συναίνεσης, διατύπωσε την άποψη ότι πρέπει «να τα ξαναδούμε όλα αυτά» (για να τα γράψουμε αλλιώς, κατάλαβα ότι εννοούσε).

Οι παρευρισκόμενοι γίναμε ακροατές μιας διχαστικής και ρεβανσιστικής ομιλίας, στη διάρκεια της οποίας εμφανίστηκαν τα ζόμπι του εμφυλίου πολέμου και της δικτατορίας, . Μια ομιλίας η οποία, στο μόνο που συνέβαλλε ,ήταν η κατανόηση της ψυχοσύνθεσης της κόρης του ομιλητή. Πόσο φυσιολογικά μπορείς να αντιδράσεις σε ένα περιβάλλον, όπου βλέπεις ολόγυρα σου νικητές - εχθρούς, ενώ εσύ έχεις τοποθετήσει τον εαυτό σου στους άδικα νικημένους; Λέω έχεις τοποθετήσει, γιατί είναι προφανές ότι όταν έχεις σπουδάσει στα καλύτερα πανεπιστήμια του εξωτερικού και ο μπαμπάς σου έχει περάσει από όλες τις ανώτερες θέσεις της πολιτικής και κοινωνικής ζωής, δεν είσαι στους ηττημένους αλλά στους ευνοημένους ενός συστήματος.

Δεν έχει συνειδητοποιήσει, προφανώς, ο διαπρεπής ομιλητής αυτό που εύστοχα διατύπωσε ο τραγουδοποιός : « Νικητές και ηττημένοι όλοι χάσαμε μαζί»! Δεν έχει συνειδητοποιήσει ότι τα νέα παιδιά που τον παρακολουθούσαν, που δεν έχουν μεγαλώσει με την μυθοποίηση του ΕΑΜ ΕΛΑΣ, έχασαν την εμπιστοσύνη τους στο όλο Σύστημα, Δεξιό και Αριστερό. Αυτά τα παιδιά δεν θέλουν να είναι οι παρίες της Ε.Ε και αναζητούν τρόπους διαφυγής από το τέλμα. Αναζητούν την εθνική ανάταση και όχι την ανάσταση ενός ξεπερασμένου κρατικού συστήματος, που δεν ανταποκρινόταν, σύμφωνα με τους μεν ή που ανταποκρινόταν, σύμφωνα με τους δε, στα κελεύσματα του καιρού δημιουργίαςτου.

Κι αυτή η ανάταση μπορεί να έλθει μόνο όταν μάθουν οι νέες γενιές ότι, ναι μεν η πολιτική είναι «ζώσα ιστορία», όπως είπε ο ομιλητής, αλλά η ιστορία δεν είναι ένα εργαλείο διαμόρφωσης πολιτικής. Είναι απλώς όργανο γνώσης και αξιολόγησης , ώστε να μην ξαναυπάρξουν νικητές και ηττημένοι, παρά μόνο συνειδητοποιημένοι, συναινετικοί και ελεύθεροι από ιδεοληψίες, πολίτες.