Περί ιδεολογικής ηγεμονίας

η «καλή» ψήφος και η «κακή» ψήφος

Είναι γιορτή πρωτομαγιάς στα τέλη της δεκαετίας του ογδόντα. Το συγκεντρωμένο πλήθος κραδαίνει κόκκινες σημαίες και πάλλεται από συνθήματα. Στο βήμα καλείται συνδικαλιστής και υποψήφιος δήμαρχος, μετριοπαθής και ηπίων τόνων, με μεγάλη οικογενειακή ιστορία στη στελέχωση των, πάλαι ποτέ, «δεξιών» κομμάτων αλλά και στην εθνική αντίσταση και στην προσφορά στα κοινά της πόλης. Παρατεταμένες αποδοκιμασίες τον υποδέχονται. Ουδείς από τους συγκεντρωμένους μπορεί να διανοηθεί ότι ένας αστός, δεξιός, «από τζάκι» θα έχει κάτι να πει για τα εργασιακά δικαιώματα, τις διεκδικήσεις, την αλληλεγγύη , τον διάλογο. Η ιδεολογική ηγεμονία της αριστεράς και η μανιχαιστική αντίληψη του κόσμου έχουν αρχίσει να εγκαθιδρύονται.

Η αριστερά κατάλαβε νωρίς ότι εάν κυριαρχήσει λεκτικά και ιδεολογικά, αργά ή γρήγορα θα κυριαρχήσει και πολιτικά. Ήξερε ότι για επιτευχθεί αυτό θα έπρεπε να διαγραφούν από την συλλογική μνήμη η παρακαταθήκη, τα επιτεύγματα, τα ονόματα των ανθρώπων της δεξιάς. Να αποσυνδεθεί το παρόν της, από την ιστορία της. Η απώλεια μνήμης σημαίνει και απώλεια της ικανότητας κατανόησης του παρόντος.

Η μεγάλη κεντροδεξιά παράταξη όχι μόνο δεν κατάφερε ποτέ να αντιδράσει συντεταγμένα αλλά και υιοθέτησε αφελώς όρους και χαρακτηρισμούς. Έτσι, οι αστικές οικογένειες, που θεμελίωσαν και στήριξαν οικονομικά το σύγχρονο ελληνικό κράτος, ονομάστηκαν υποτιμητικά «επιχειρηματικά και πολιτικά τζάκια» (το πιο βρώμικο μέρος ενός σπιτιού που καίει τα πάντα και δημιουργεί θολούρα….), η ευπρέπεια τους , υποδείχτηκε ως ελιτισμός, η δυναμική ρητορική τους, ως γραφικότητα (μόνο η αριστερά έχει δικαίωμα στο πάθος), η διαρκής προσφορά και η ενασχόληση με τα κοινά μελών της ίδιας οικογένειας συνδέθηκε συνειρμικά με την μοναρχία, της αποδόθηκε ο απολιτίκ και άρα αόριστος χαρακτηρισμός «οικογενειοκρατία». Κατάντησε έτσι να αμφισβητείται το δικαίωμα κάθε πολίτη να εκτίθεται στην ψήφο αλλά και να αξιολογείται φασιστικά (η «καλή» ψήφος και η «κακή» ψήφος….) και να υποτιμάται βάναυσα η νοημοσύνη των ψηφοφόρων, που επιλέγουν να τους ψηφίζουν.

Όμως η σύγχρονη κεντροδεξιά παράταξη μπορεί να αναγνωρίζει πια τον εκφυλισμό και πρέπει να αντιδράσει, προβάλλοντας την δημιουργική μακροχρόνια ιστορία της , με όπλα τις αρχές και τις διαχρονικές αξίες της. Τον ριζοσπαστικό φιλελευθερισμό της σύνθεσης, της μετριοπάθειας, της δημιουργίας, του ορθού και λιτού λόγου. Ακριβώς όπως έκανε σε εκείνη την πρωτομαγιάτικη γιορτή ο «δεξιός» συνδικαλιστής, που τέλειωσε το λόγο του μέσα σε επευφημίες και με τις κόκκινες σημαίες να ανεμίζουν παθιασμένα.

(Δημοσιεύτηκε στην εφημ. «Ελεύθερος Τύπος» την Παρασκευή 9 Οκτωβρίου 2015)