ΦΠΑ και κατανάλωση

«όποιος καταναλώνει, πληρώνει φόρο»

Ο ΦΠΑ είναι λογικός φόρος και γι αυτό δίκαιος, αφού το δίκαιο δεν είναι παρά η κωδικοποίηση της κοινής λογικής. Η φιλοσοφία του συνοψίζεται ως εξής: «όποιος καταναλώνει, πληρώνει φόρο». Από κοινωνιολογική οπτική, ο ΦΠΑ λειτουργεί αποτρεπτικά στην αμετροεπή κατανάλωση. Από οικονομοτεχνική, ως έμμεσος φόρος, επιτρέπει στον καθένα να ρυθμίσει πόσο καταναλώνει, θέτοντας τα προσωπικά του φοροδοτικά όρια.

Η σχετική ευρωπαϊκή Οδηγία ορίζει ότι κάθε χώρα μπορεί να επιλέγει το ποσοστό του, αρκεί αυτό να μην είναι κάτω από 15% και προβλέπει ειδικά που μπορεί να είναι μειωμένος. Παράλληλα, αναγνωρίζοντας ότι ορισμένες υπηρεσίες δεν αποτελούν απλά μια οικονομική δραστηριότητα αλλά κυρίως διευκολύνουν την άσκηση θεμελιωδών δικαιωμάτων, δίνει τη δυνατότητα στα κράτη – μέλη να τις απαλλάξουν από αυτόν. Αναφέρει ρητά, μεταξύ άλλων, τις υπηρεσίες υγείας και εκπαίδευσης. Τα δικαιώματα στην υγεία, στην παιδεία αλλά και στη δικαστική προστασία είναι τα βασικότερα ανθρώπινα δικαιώματα, των οποίων την απρόσκοπτη άσκηση, ένα δημοκρατικό κράτος δικαίου οφείλει να προστατεύει και να ενθαρρύνει.

Με την επιβολή ΦΠΑ στις νομικές υπηρεσίες και στην εκπαίδευση ορθώνονται πρόσθετα εμπόδια στην άσκηση των σχετικών δικαιωμάτων. «Πρόσθετα εμπόδια», γιατί έχει προηγηθεί και μια, άνευ προηγουμένου, απαξίωση της δικαιοσύνης (με την αμφισβήτηση της ανεξαρτησίας της), των δικηγόρων («που φοροδιαφεύγουν») και των πολιτικών - αποφοίτων ιδιωτικών σχολείων (που μας κατάντησαν έτσι) σε τέτοιο βαθμό, ώστε αγγίζονται τα όρια της ηθικολογικής εκκαθάρισης. Οι πολίτες που επιλέγουν την ιδιωτική εκπαίδευση ή που αναζητούν το δίκιο τους, στοχοποιούνται, ως εύποροι καταναλωτές. Οι δικηγόροι και οι εκτός δημοσίου ελέγχου εκπαιδευτικοί, αντιμετωπίζονται ως έμποροι. Η υποστήριξη της άσκησης των βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων δικαιοσύνης και εκπαίδευσης, ως κερδοσκοπία. Η κοινωνία χωρίζεται σε παρίες, που εξαρτώνται πλήρως από το Κράτος και σε εύπορους, που πληρώνουν ακόμα και για να ασκήσουν ελεύθερα τα δικαιώματα τους. Ο ανθρωπισμός, τον οποίον ευαγγελίζεται η «αριστερή» κυβέρνηση, γίνεται μινιμάλ. Περιορίζεται στην πολιτική του οίκτου προς το «ζωντανό που υποφέρει», λες και η ουσία του ανθρώπινου έγκειται μόνο στη βιολογική του συντήρηση.

Αν μείνουμε απαθείς και δεν αντιδράσουμε, θα διευκολύνουμε την δημιουργία «κοινωνίας χωρίς πολίτες» και θα επιβεβαιώσουμε την μακιαβελική ρήση του Β.Ι. Λένιν : «Οι άνθρωποι ήταν πάντα και θα είναι στην πολιτική, τα αγαθά κορόιδα των άλλων και των εαυτών τους, όσο δεν μαθαίνουν να διακρίνουν, πίσω από τις πράξεις και τις εξαγγελίες, τα συμφέροντα των τάδε και των δείνα»

(Δημοσιεύτηκε στην εφημ. «Ελεύθερος Τύπος» την Παρασκευή 6 Νοεμβρίου 2015)