Δύο ερωτήσεις για τον Πρωθυπουργό. Ίσως ρητορικές...

πραγματικός λαϊκός ηγέτης ή καιροσκοπικό ανθρωπάριο;

Είσαι νέος, ευπαρουσίαστος, αριστερός πολιτικός. Σου δίνεται η ευκαιρία να γίνεις ο «νέος Τόνυ Μπλαίρ» και να εδραιώσεις την ιδεολογία σου στην ΕΕ αλλά εσύ έχεις μείνει ακόμα στις ιδεοληψίες του παππού Αλέκου, που άκουγες στο Φίλιον και εμμένεις οπαδός της «διπλωματίας του δεκαπενταμελούς».

Είσαι άραγε πείσμων ή δειλός;
Ρομαντικός ιδεαλιστής ή απλώς ανόητος;

Ας βρούμε τις απαντήσεις, μέσα από το παρακάτω παράδειγμα
Το εργατικό κόμμα της Μ. Βρετανίας ιδρύθηκε το 1900. Χρειάστηκε όμως να περάσει ένας αιώνας, για να αναγνωρισθεί ως πραγματική κυβερνητική λύση και όχι απλώς ως κυβερνητικό διάλλειμα, μέχρι την ανασύνταξη του Συντηρητικού κόμματος. Στις αρχές του 21ου αιώνα ο νέος λαοφίλητος αρχηγός του όμως, κατάφερε να πετύχει δυο διαδοχικές νίκες και να δημιουργήσει το «New Labour» (Νέο Εργατικό Κόμμα). Τέσσερις ήταν οι κινήσεις του, που τον οδήγησαν να γίνει από ένας απλός αριστερός αρχηγίσκος, Ο Τόνυ Μπλαίρ!

1.- Εξαφάνισε από τις ιδεολογικές θέσεις του κόμματός του την αναφορά: «επιδιωκόμενη συλλογική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής». Έπεισε τους Βρετανούς εργάτες ότι η ευημερία τους προϋποθέτει την απαρακώλυτη ανάπτυξη και όχι την διάλυση του καπιταλιστικού συστήματος. Στήριξε τις επενδύσεις του ιδιωτικού τομέα και δημιούργησε πολλές δουλειές για τους εργάτες της Βρετανίας. Στην περίπτωση της Ελλάδας ο Α. Τσίπρας και η παρέα του, με την υπέρμετρη φορολόγηση και την υπερεισφοροδότηση, όχι απλώς παρακωλύουν την ανάπτυξη αλλά βάζουν δυναμίτη στα θεμέλια της, τις δουλειές της μεσαίας τάξης.

2.- Μετακίνησε τις πολιτικές του αντιπαραθέσεις από το πεδίο των ιδεολογιών στο πεδίο της διαχειριστικής αξιοπιστίας. Το αντίθετο ακριβώς από αυτό που κάνει ο κ. Τσίπρας δηλαδή. Ο Α. Τσίπρας χαϊδεύει τα αυτιά του 2-3 % των ψηφοφόρων ΣΥΡΙΖΑ, με μεγαλόστομες διακηρύξεις περί αποκαλύψεων ονομάτων διαπλοκής (για τα οποία πάντως την κρίσιμη στιγμή «ποιεί την νύσσαν») και με λοιπά φληναφήματα και αποφεύγει να κυβερνήσει, μη εφαρμόζοντας όσα υπέγραψε. Τακτική η οποία τελικά οδηγεί σε καθυστερήσεις, που «παίζουν» εις βάρος της ελληνικής οικονομίας.

3.- Ο Τόνυ Μπλαιρ υπήρξε ό,τι πιο φιλοευρωπαϊκό μπορούσε να παραγάγει η Βρετανική πολιτική σκηνή. Με την έννοια ότι πίστευε ακράδαντα στην ιεραρχία και την αξιοκρατία. Η αριστεία δεν ήταν γι αυτόν ρετσινιά και η ατομική επιτυχία δεν ήταν όνειδος. Στην Ελλάδα το 2016 προσλαμβάνεται ως σύμβουλος πρωθυπουργού κάθε λούμπεν στοιχείο, που πιστεύει ότι η δουλειά είναι θανατηφόρος ασθένεια (σαν χολέρα π.χ)

4.- Τέλος, ο Τ. Μπλαιρ φρόντισε για την βαθιά αφομοίωση από την κομματική του βάση, των μεταστροφών του κόμματος, χωρίς συγκυριακές παλινωδίες, χωρίς μεταλλαγές, χωρίς αντιφατικές δηλώσεις.. Ήταν ένας πραγματικός λαϊκός ηγέτης και όχι καιροσκοπικό ανθρωπάριο, που προσπαθεί να παραμείνει γαντζωμένο στην εξουσία , τηρώντας εθνικολαικιστικές ισορροπίες.
Μετά από αυτά νομίζω ότι οι ανωτέρω ερωτήσεις είναι σίγουρα ρητορικές.

(Δημοσιεύτηκε στην εφημ. «Ελευθερία του Σαββατοκύριακου» το Σάββατο 2/ την Κυριακή 3 Απριλίου 2016)