Τρεις παρεμβάσεις, μια φιλελεύθερη πρόταση για την υγεία.

Ας ακούσουμε την κοινωνία

Πρόσφατα διοργανώθηκε στο αμφιθέατρο του εργατικού κέντρου Καλαμάτας μια εκδήλωση παρουσίασης του πλαισίου των θέσεων της ΝΔ για την υγεία. Τα δυο στελέχη του κόμματος έκαναν δυο σύντομες τοποθετήσεις, στη συνέχεια έγιναν παρεμβάσεις από το παρευρισκόμενο πολιτικό προσωπικό και μετά το πέρας αυτών, ο λόγος δόθηκε στο κοινό. Κι εδώ εστιάζεται το ενδιαφέρον. Ακούστηκαν πολλά και διάφορα, ωστόσο πιστεύω ότι σε τρεις παρεμβάσεις, ενός πολίτη, ενός γιατρού και ενός διοικητικού υπαλλήλου νοσοκομείου, μπορούν και πρέπει να συνοψιστούν οι απόψεις και συνάμα τα αιτήματα της κοινωνίας για την υγεία.

Ο πολίτης, που προηγήθηκε,  είπε ότι για μια συνηθισμένη οφθαλμολογική επέμβαση  στα μάτια, χρειάστηκε δυο ημέρες σε δημόσιο νοσοκομείο και μόλις δύο ώρες σε ιδιωτική κλινική για την ίδια επέμβαση.  Δεν φάνηκε να τον ενδιαφέρει ούτε η είσοδος του νοσοκομείου, ούτε τα σαλόνια της κλινικής, παρά μόνο η ανθρώπινη αντιμετώπιση και ο σεβασμός που βρήκε στην  κλινική, σε αντίθεση με την ταλαιπωρία που τράβηξε στο δημόσιο νοσοκομείο. Ποιος ο λόγος να συμβαίνει αυτό αναρωτήθηκε; Πρέπει να πληρώνουμε επιπλέον (υπονόησε), για να έχουμε αξιοπρεπή αντιμετώπιση;  Υπήρξε μικρή αμηχανία. Τα  δυο κομματικά στελέχη είχαν μιλήσει για πρωτοβάθμιες και δευτεροβάθμιες και περιφερειακές οργανώσεις και δομές  υγείας. Τι μπορούσαν να απαντήσουν στο πρόβλημά του;

Ακολούθησαν κάποιο άλλοι ομιλητές, ώσπου τον λόγο έλαβε μια γιατρός , που εργαζόταν σε νοσοκομείο η οποία είπε:  «ξέρετε, μπορούμε και στα νοσοκομεία να κάνουμε γρήγορη διεκπεραίωση . Όμως μας δένει τα χέρια ο νόμος που λέει πως δεν μπορεί να χορηγείται αναισθησία σε περιπτώσεις ημερήσιας νοσηλείας» Προσωπικά, αν και νομικός,  έμεινα άναυδη ακούγοντας πως έχει ψηφιστείτέτοιος  νόμος. Σκεφτείτε πως υπάρχει ένα Κράτος που ελέγχει και το εάν και πότε θα χορηγηθεί αναισθησία και που επιβάλλει στον γιατρό να κάνει την γραφειοκρατία της εισαγωγής ,πριν προβεί στην περίθαλψη! Κάπως έτσι φαντάζομαι ουδείς λογικός άνθρωπος αναλαμβάνει την ευθύνη των πράξεων του και προφανώς προτιμά, προκειμένου να εξασφαλίσει το ότι δεν θα τιμωρηθεί, λόγω μη τήρησης της διαδικασίας, να εξαντλήσει πρώτα όλη τη γραφειοκρατία, πριν κάνει την δουλειά του. Η λέξη «εμπιστοσύνη» στις σχέσεις μεταξύ κράτους και ιατρών είναι ανύπαρκτη και θεσμοθετημένη δια νόμου! Συνεπώς εκτιμώ ότι οι  δυο μέρες που χρειάστηκε ο πολίτης να κάνει την επέμβαση στο μάτι του ήταν «ταχύτητα φωτός»  για την νοσοκομειακή γραφειοκρατία, που προτάσσεται της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης και της αξιοπρεπούς αντιμετώπισης του ασθενούς από το Εθνικό Σύστημα Υγείας μας.

Προς το τέλος της συζήτησης τον λόγο έλαβε μια έμπειρη διοικητική υπάλληλος νοσοκομείου. Αυτή είπε ότι με το σύστημα που επικρατεί ουδείς διοικητικός είναι σε θέση να υπολογίσει το κόστος των κλινικών και των επεμβάσεων. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα το Κράτος να μην μπορεί να υπολογίσει τις δαπάνες για την υγεία, να μην μπορεί να αποφασίσει από πού θα κάνει περικοπές, ούτε φυσικά για το  πόσες προμήθειες υλικών χρειάζεται. Ένας τρόπος  να μπει μια τάξη, είπε,  είναι να αποκτήσει τον δικό του «κλειστό προϋπολογισμό» (clawback) κάθε ιατρός – επικεφαλής τμήματος, ο οποίος θα έχει την ευθύνη των υλικών που χρησιμοποιεί και θα λογοδοτεί για ό,τι λείπει και ό,τι περισσεύει καθώς και η καθιέρωση ενιαίου ηλεκτρονικού συστήματος διαφανούς διαχείρισης για όλα τα νοσοκομεία της χώρας.

Και οι τρείς παρεμβάσεις  δείχνουν ότι η κοινωνία ζητά: μικρότερο και λιγότερο παρεμβατικό Κράτος,  ταχύτητα στην διεκπεραίωση, διαφάνεια στη διαχείριση , ανάληψη ευθύνης αποφάσεων από το ιατρικό και νοσηλευτικό και διοικητικό προσωπικό των δημόσιων νοσοκομείων, εμπιστοσύνη στον κάθε εργάτη της υγείας, θεσμοθετημένη αξιοπρεπή αντιμετώπιση των ασθενών.

Με λίγα λόγια, η κοινωνία διατυπώνει μια φιλελεύθερη πρόταση για την υγεία. Ας την ακούσουμε!