Όσα έπρεπε να ακούσει ο Ερντογάν

Της Πιπίνας Π. Κουμάντου.

Η συνθήκη της Λωζάνης υπογράφηκε ανάμεσα στην Βρετανική Αυτοκρατορία, την Γαλλία, την Ιταλία, την Ιαπωνία, την Ελλάδα, την Ρουμανία, το ενιαίο κράτος Σερβίας, Κροατίας και Σλοβενίας και την Τουρκία στις  24 Ιουλίου 1923.

Με αυτήν ορίστηκαν τα χερσαία και θαλάσσια σύνορα της Τουρκίας με την Ελλάδα , την Βουλγαρία, τη Συρία, το Ιράκ. Η Ίμβρος και η Τένεδος παραχωήθηκαν στην Τουρκία αλλά με την προϋπόθεση να έχουν διοικητική αυτονομία. Απαγορεύτηκε στην Ελληνική Κυβέρνηση να εγκαταστήσει στρατιωτικές βάσεις στα νησιά  Μυτιλήνη,  Χίο, Σάμο και  Ικαρία.  Έγιναν ανταλλαγές πληθυσμών, αλλά διατηρήθηκε μία ελληνική μειονότητα στην Κωνσταντινούπολη (λέγεται ότι ήταν απαίτηση του Ελευθερίου Βενιζέλου) και μια μουσουλμανική (όχι Τουρκική) μειονότητα στην Θράκη.
Από την πρώτη στιγμή η ΣτΛ εφαρμόστηκε πλημμελώς. Για παράδειγμα: Με ευθύνη της Τουρκίας, ουδέποτε ίσχυσε η «διοικητική αυτονομία» της Ίμβρου και της Τενέδου, ενώ , αντιθέτως, το ελληνικό κράτος, ουδέποτε εφάρμοσε την διάταξη που ορίζει πως «οι μουσουλμάνοι της Θράκης θα λειτουργούν τα μειονοτικά σχολεία με δικές τους δαπάνες». Έως σήμερα τα μειονοτικά σχολεία χρηματοδοτούνται από τον προϋπολογισμό μας, δηλαδή από τους φόρους των Ελλήνων πολιτών!

Τα  θέματα των μειονοτήτων, όλων των μειονοτήτων , όχι μόνο των μουσουλμανικών,  στην ελληνική επικράτεια υπάγονται πλέον στο , ευμενέστερο για τις μειονότητες,  Ευρωπαϊκό θεσμικό πλαίσιο.  Αντιθέτως η Τουρκία, έχει, από καιρό, παραβιάσει τις υποχρεώσεις της ως προς την προστασία της ελληνικής μειονότητας στην Κωνσταντινούπολη. Χαρακτηριστικό είναι ότι ενώ στις αρχές του 20ου αιώνα ζούσαν στην Κωνσταντινούπολη 150.000 Έλληνες, μετά το συστηματικό πογκρόμ από το τουρκικό κράτος, τις μαζικές συλλήψεις, δολοφονίες και καταστροφές το 1955 και τις απελάσεις το 1964- 1965 , σήμερα στην Πόλη ζουν περίπου 1000- 1500  Έλληνες!

Αν, λοιπόν, οι μουσουλμανικές μειονότητες που ζουν στην ελληνική επικράτεια, νοιώθουν ότι θίγονται από την πολιτική του ελληνικού κράτους, μπορούν και πρέπει να προσφύγουν για να ζητήσουν προστασία από τα ευρωπαϊκά δικαστήρια. Ούτε ο Ερντογάν , ούτε ο …ίδιος ο Αλλάχ μπορούν να τους βοηθήσουν. Τότε, θα αναρωτηθεί κανείς, προς τι όλες οι επισκέψεις τούρκων αξιωματούχων στη Θράκη και του ίδιου του Ερντογάν; Είναι απλό. Ο Τούρκος Πρόεδρος συνδέει την εξωτερική πολιτική της χώρας του με την εσωτερική, στην οποία έχει πολλά «ανοιχτά μέτωπα». Κάτι το πραξικόπημα, κάτι οι διώξεις του «μη φιλοκυβερνητικού» Τύπου, κάτι η «κατρακύλα» της τουρκικής λύρας, σε συνδυασμό με τις Προεδρικές εκλογές του 2019,  δημιουργούν την ανάγκη συγκρότησης ενός στιβαρού  εθνικιστικού μετώπου υποστήριξή της πολιτικής που ασκεί. Έψαχνε μόνο μια ευκαιρία να το συγκροτήσει. Και τη βρήκε.

Η πρόσκληση που του απηύθυνε η ελληνική κυβέρνηση, σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια διαχείρισης των δικών της ανοικτών θεμάτων (υπογραφή του 4ου μνημονίου το καλοκαίρι που πέρασε, έναρξη πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας, πώληση λιγνιτικών μονάδων της ΔΕΗ έναντι «πινακίου φακής», αλλαγή του συνδικαλιστικού νόμου με αύξηση των προϋποθέσεων κήρυξης απεργίας, παράνομη πώληση όπλων στην Σαουδική Αραβία, με τη χρησιμοποίηση μεσαζόντων κλπ) ήταν η ιδανική ευκαιρία να επισκεφτεί χώρα – μέλος της ΕΕ και να «απλώσει όλα τα ζητήματα πάνω στο τραπέζι». Και την αξιοποίησε πλήρως, αμφισβητώντας ευθέως το ευρωπαϊκό θεσμικό πλαίσιο προστασίας των μειονοτήτων, «κοιτάζοντας» , όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στην Γερμανία, στην Γαλλία και στις άλλες χώρες, στις οποίες κατοικούν  μουσουλμάνοι.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ, για μια ακόμη φορά, πιάστηκε πλημμελώς προετοιμασμένη. Η συνηθισμένη προ - ετοιμασία σε διπλωματικό επίπεδο της επίσκεψης του Τούρκου Προέδρου ήταν ένα «φιάσκο ολκής». Ο μεν ΠτΔ εξετέθη σε μια μακρά συνομιλία, την οποία ο ίδιος ξεκίνησε, με λεπτομερείς αναφορές σε θέματα που συνήθως συζητούνται , νηφάλια και ψύχραιμα, σε επίπεδο διπλωματών και όχι «μπροστά στις κάμερες». Ο δε Πρωθυπουργός ψέλισε ότι η «Συνθήκη της Λωζάνης αποτελεί τον θεμέλιο λίθο των σχέσεων Ελλάδας – Τουρκίας» και «πούλησε» εθνικοφροσύνη στο εσωτερικό ακροατήριο μιλώντας για την τουρκική επέμβαση στην Κύπρο το 1974, θέμα που πάντως δεν είχε θίξει ο Τούρκος Πρόεδρος. Αυτού του είδους οι «λεκτικοί τσαμπουκάδες», όπου ο καθένας «λέει τα δικά του» , άνευ επιχειρηματολογίας, είναι γνωστοί στα φοιτητικά αμφιθέατρα. Ο συγκεκριμένος διαχειρίστηκε επικοινωνιακά από τα συστημικά (φιλοκυβερνητικά) μέσα ενημέρωσης, που την παρουσίασαν ως τεράστια επιτυχία του Αλέξη Τσίπρα και συνοδεύτηκε από ύμνους στο πρόσωπό του «μεγάλου ηγέτη».

Αυτό που θέλω να πω είναι πως δεν υπήρχε κανένας σοβαρός, γεωπολιτικός λόγος να κληθεί την συγκεκριμένη χρονική στιγμή ο τούρκος Πρόεδρος. Αντιθέτως υπήρχαν σοβαροί λόγοι, που σχετίζονται με το εσωτερικό της Τουρκίας, να μην κληθεί. Αφού εκλήθει όμως, καλό ήταν να είχε βρει την Κυβέρνηση προετοιμασμένη για τεκμηριωμένες απαντήσεις, πρώτα σε διπλωματικό επίπεδο και μετά σε πολιτικό και τέλος σε …τηλεοπτικό. Η προπαγάνδα  και τα επικοινωνιακά κυβερνητικά «παιχνίδια» με τα εθνικά ζητήματα , ιδίως όταν γίνονται από… άσχετους και ανιστόρητους, καταλήγουν σε διπλωματικό φιάσκο και διεθνείς εξευτελισμούς. Αν ήταν σωστά προετοιμασμένη η ελληνική κυβέρνηση τότε τόσο ο ΠτΔ, όσο και ο Πρωθυπουργός θα απαντούσαν στον Ερντογάν: «Το πρόβλημα με την Συνθήκη της Λωζάνης κύριε Πρόεδρε, είναι ότι παραβιάστηκε εκ μέρους σας πολλές φορές ως σήμερα.  Αποκορύφωμα της παραβίασης της ήταν το πογκρόμ που εξαπολύσατε εναντίον των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης το 1955 και οι μαζικές απελάσεις τους το 1964. Ας μην αναφέρουμε το γεγονός ότι η Ίμβρος και η Τένεδος ουδέποτε απέκτησαν διοικητική αυτονομία, ούτε και τις συνεχείς παραβιάσεις του εθνικού μας θαλάσσιου και εναέριου χώρου από τουρκικά σκάφη και μαχητικά αεροπλάνα. Η Ελλάδα , κύριε Πρόεδρε, είναι μέλος της μεγάλης Ευρωπαϊκής οικογένειας και προστατεύει πλήρως τις μειονότητες που ζουν στο έδαφός της , οι οποίες δεν έχουν ανάγκη από κανέναν άλλον προστάτη. Τέλος, κύριε Πρόεδρε, η ελληνική κυβέρνηση έχει σκοπό να συνεχίσει την εθνική πολιτική γραμμή που πρώτος ο πρώην Πρωθυπουργός, Αντώνης Σαμαράς χάραξε : Πρώτον θα συνεχίσουμε να δουλεύουμε για την ανακήρυξη την ελληνικής ΑΟΖ, με όσα προβλέπει το Δίκαιο της Θάλασσας, το οποίο εσείς ακόμα δεν έχετε υπογράψει. Δεύτερον θα ενισχύσουμε τις γεωπολιτικές μας σχέσεις συνεργασίας με το Ισραήλ, την Κύπρο και την Αίγυπτο.»

Τόσο απλά, τόσο κατανοητά, τόσο τεκμηριωμένα, τόσο περήφανα, τόσο πατριωτικά!