Τα σοβαρά αστεία των πανελλαδικών

Τα σοβαρά αστεία των πανελλαδικών

Πριν μερικές ημέρες, οι κόρες μου, παρακολουθούσαν στο διαδίκτυο μερικά «αστεία» βιντεάκια, με θεματική τις Πανελλήνιες. Σε ένα από αυτά, νεαρός, απογοητευμένος από την επίδοσή του στο μάθημα της Ιστορίας, απαντούσε στις συνήθεις ερωτήσεις του ρεπόρτερ.

Είπε ότι , σε αντίθεση με τα Αρχαία , όπου έβαλαν εύκολο άγνωστο κείμενο «και μπορούσε να γράψει ο κάθε άσχετος», στην Ιστορία οι απαντήσεις των θεμάτων απαιτούσαν: «πάρα πολύ καλή εξάσκηση στην παπαγαλία», «προπόνηση στο γρήγορο γράψιμο» και (η κορυφαία του ατάκα), «μαθητές με φωτοτυπικό μηχάνημα στο μυαλό, ώστε να θυμούνται πόσες σειρές συγκεκριμένων παραγράφων πρέπει να αναπαράγουν»! Συνέχισε ότι αυτή η ανακολουθία στη διαβάθμιση των θεμάτων ήταν «φυσική και επόμενη», αφού, εννοούσε, κάπως έπρεπε να ανοίξει η πόρτα των Πανεπιστημίων για συγκεκριμένο αριθμό σπουδαστών. Τέλειωσε τη συνέντευξή του, λέγοντας, ότι αντί για συνδυαστικές ερωτήσεις, που απαιτούν επιδέξιο χειρισμό των «φωτοτυπημένων» σειρών του σχολικού βιβλίου, θα μπορούσε η επιτροπή να βάλει ερωτήσεις κρίσεως, που «απαιτούν γνώμη και άρα αιτιολόγηση». «Αλλά τότε», αναρωτήθηκε, «ποιος θα τα διορθώσει αντικειμενικά;». Με τη συνέντευξη του αυτή, ο 17χρονος νεαρός έθιξε, ισορροπώντας με μαεστρία ανάμεσα στην αγανάκτησή του, την αξιοπρέπεια και τον σαρκασμό, όλη την παθογένεια της Ελληνικής Παιδείας.

Ο αριθμός των εισαγομένων στα Πανεπιστήμια είναι κλειστός, υπολογιζόμενος κάθε έτος σύμφωνα με το κυβερνητικό συμφέρον της κοινωνικής πολιτικής. Έτσι η ευκολία ή η δυσκολία των θεμάτων καθώς και η μάθηση με την ευρεία έννοια είναι αδιάφορες, αφού η εισαγωγή συγκεκριμένου αριθμού σπουδαστών μπορεί να επιτευχθεί, με την ανωτέρω «φυσική και επόμενη» ανακολουθία. Έτσι, το αποτέλεσμα των εξετάσεων δεν είναι να επιλέγονται οι άξιοι αλλά μόνον όσοι, με την βοήθεια της παραπαιδείας, έχουν μάθει να είναι σωστοί συμμετέχοντες σε ….διαγωνισμούς.

Οι καθηγητές ενδιαφέρονται πρωτίστως για την διεκπεραίωση της εργασίας τους, να οδηγήσουν τους μαθητές τους στην κατάκτηση ενός διπλώματος - επάθλου, με αποτέλεσμα να μη βρίσκουν κανένα λόγο διαρκούς κατάρτισης τους και μελέτης και συνεπώς ο μόνος τρόπος «αντικειμενικής» διόρθωσης καθίσταται η αντιπεφώνηση του σχολικού εγχειριδίου με το γραπτό που διορθώνουν. Αν προσθέσει κανείς στα ανωτέρω και την παντελή έλλειψη της δική τους αξιολόγησης, επιστημονικής, πνευματικής, ψυχολογικής, ηθικής, τότε καταλαβαίνουμε γιατί στη χώρα του Πλάτωνα ,του Αριστοτέλη, του Ιπποκράτη, του Αρχιμήδη δεν αξιολογείται από τα οικονομικά επιτελεία, ως «βαριά βιομηχανία» η Εκπαίδευση!

Το βιντεάκι οι κόρες μου, σκασμένες στα γέλια, το έδειξαν και στη συνταξιούχο καθηγήτρια γιαγιά τους, η οποία το σχολίασε, χαμογελώντας πικρά : «Λογικό. Τότε γινόμαστε καθηγητές για να έχουμε την τιμή να διδάξουμε το «Ευ Ζην», σήμερα ο καθηγητής μπαίνει στην τάξη του σχολείου, μόνο για να εξασφαλίσει «τα προς το Ζην».

(Δημοσιεύτηκε στην εφημ. «Ελεύθερος Τύπος» την Παρασκευή 13 Ιουνίου 2014)