ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΣΕ ΣΥΝΕΔΡΙΟ Παπελ ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΟΝ ΠΑΝΑΓΗ ΚΟΥΜΑΝΤΟ

Της Πιπίνας Π. Κουμάντου

Αξιότιμε κύριε  καθηγητά , κύριε Θανάση Χρήστου, αγαπητέ φίλε και τακτικέ συνομιλητή του αειμνήστου πατέρα μου, Παναγή Κουμάντου, σας ευχαριστώ πολύ εκ μέρους όλης της οικογένειας μας για την τιμή να αφιερώσετε το παρόν συνέδριο στη μνήμη Του.

Σεβασμιότατε, κύριε Περιφερειάρχη, κύριε Δήμαρχε κλπ……

Επιτρέψτε μου μια μικρή ιστορική αναδρομή στη βιογραφία του πατέρα μου που θα βοηθήσει τους συμμετέχοντες να εμβαθύνουν στην αγάπη του για το Πανεπιστήμιο μας αλλά και την Εκπαίδευση γενικότερα.

Ο πατέρας μου γεννήθηκε το 1935.

Το 1937, ο παππούς μου, Χρήστος Κουμάντος, Δήμαρχος Καλαμάτας, εκλεγμένος από το 1934, παύθηκε από την κυβέρνηση της  4^ης Αυγούστου, ως αντικαθεστωτικός, ενώ, λίγο αργότερα, το 1941, η ένταξη του στο Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο,  τον κατέστησε «κόκκινο πανί» για τα Τάγματα Ασφαλείας.

Έτσι , το 1942, ο πατέρας μου ,σε ηλικία 8 ετών, ακολούθησε τον παππού μου στο κρησφύγετο του  στα χωριά του Ταυγέτου και το 1943, σε ηλικία 9 ετών, κυριολεκτικά με το πιστόλι ενός μελανοχίτωνα στον κρόταφο, είχε το θάρρος να καλύψει με μαεστρία το κρησφύγετο του πατέρα του και να παραπλανήσει  το Τάγμα συλλήψεων.

Όλα αυτά τα γεγονότα που βίωσε ο πατέρας μου σε τρυφερή ηλικία ατσάλωσαν ασφαλώς τον χαρακτήρα του και του δημιούργησαν την παροιμιώδη ψυχραιμία του ωστόσο σημάδεψαν, τον ίδιο και τα αδέλφια του, για μια ζωή.

Ένα μικρό κόκκινο γράμμα «κάππα», μπήκε μπροστά από τα ονόματά τους και τους έκλεισε τον δρόμο προς τις πολυπόθητες σπουδές και την ανώτατη εκπαίδευση.

Ο πατέρας μου δεν είχε μιλήσει δημοσίως ποτέ γι αυτό. Ήταν κα΄τι που τον πλήγωνε. Αφιέρωσε όμως την αυτοδιοικητική του διαδρομή σε τρία πράγματα: Στην εμμονική , σχεδόν, επιδίωξη ίδρυσης πανεπιστημιακής σχολής στην πόλη μας,  στην ανέγερση σχολικής στέγης κάθε βαθμίδας στον Δήμο Καλαμάτας και στην συνεχή επιδίωξη εξεύρεσης διαύλων επικοινωνίας  με ανθρώπους κάθε πολιτικής πεποίθησης.

Το 1986, ως επικεφαλής της μείζονος μειοψηφίας του Δήμου Καλαμάτας έθεσε στο τραπέζι του διαλόγου τις προτάσεις του για την μετασεισμική κοινωνική ανάπτυξη της Καλαμάτας με πρώτη πρώτη αυτή της  ίδρυσης Πανεπιστημιακής Σχολής στην πόλη.

Το καλοκαίρι του 1991, κατά την πρώτη δημαρχιακή θητεία του, το Δημοτικό Συμβούλιο αποφάσισε ομόφωνα δύο φορές (στις 24/7/1991 και στις 15/9/1991) «την πλήρη ανάπτυξη του ΤΕΙ Καλαμάτας και διεύρυνση των σχολών και τμημάτων που έχουν θεσμοθετηθεί με στόχο την αναβάθμισή τους σε Ανώτατο Εκπαιδευτικό Ίδρυμα».

Το 1999 είχε την χαρά να είναι ο Δήμαρχος που επισκεύασε και παρέδωσε τα κτήρια του πρώην 9ου συντάγματος πεζικού για την στέγαση της Σχολής Ανθρωπιστικών Επιστημών και Πολιτισμικών Σπουδών και το 2000  είχε την ικανοποίηση να παραστεί στα εγκαίνια του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου.

Παράλληλα σχεδίασε και εκτέλεσε ένα τεράστιο πρόγραμμα σχολικής στέγης στη διάρκεια του οποίου: Απαλλοτριώθηκαν οικόπεδα για την ανέγερση 11 σχολείων πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης, κατασκευάστηκαν 3 δημοτικά και 3 γυμνάσια – λύκεια, ανακατασκευάστηκαν 170 σχολικές αίθουσες και προστέθηκαν σχολικές αίθουσες σε 11 δημοτικά και γυμνάσια.

Από το 2002 που αποσύρθηκε από την αυτοδιοίκηση, έως τα τελευταία χρόνια της ζωής του, αφοσιώθηκε στην μελέτη και ανάδειξη της Τοπικής και Εθνικής μας  Ιστορίας.

Για τον πατέρα μου η Ιστορία δεν ήταν μόνο μεράκι και ανικανοποίητος πόθος σπουδών αλλά ήταν τρόπος να εμβαθύνει στα γεγονότα και να ερμηνεύει το παρόν και μερικές φορές να προβλέπει το μέλλον.

Ποτέ όμως δεν την χρησιμοποίησε ως εργαλείο άσκησης πολιτικής , γιατί γνώριζε καλά πως αν δημιουργείς το παρόν με τους όρους του παρελθόντος επί της ουσίας μεταφέρεις τα προβλήματα του παρελθόντος στο σήμερα και υπονομεύεις το αύριο.

Πάντα επιδίωκε την συναίνεση και την σύνθεση. Το «εμείς» και το «μαζί». Ενώ οι συνεχείς παραινέσεις του, στις συζητήσεις, όταν ανέβαιναν  οι τόνοι ηχούν ακόμη στα αυτιά μου: Μάθετε να ακούτε τους άλλους! Δώστε τόπο στην οργή!  Μην παθιάζεστε!

Με αυτές τις λίγες σκέψεις χαιρετίζω το συνέδριο που ξεκινά σήμερα στην Καλαμάτα, συνέδριο που είμαι σίγουρη ότι ο πατέρας μου θα παρακολουθούσε από τις πρώτες σειρές του αμφιθεάτρου. Μιας και η ιστορία του μικρασιάτικου ελληνισμού που ρίζωσε και μεγαλούργησε στην πόλη μας ήταν το επόμενο βιβλίο που δεν πρόφτασε να συγγράψει.

Σας ευχαριστώ.