Περί Αξιοπρέπειας

ο φόβος είναι παροδικός η αξιοπρέπεια αιώνια...

Αρχές της δεκαετίας του ’80, στο ημιυπόγειο μιας παλαιάς αγροικίας, που είχε γλυτώσει από την επέκταση του σχεδίου πόλεως, δίπλα ακριβώς στο πατρικό μου, ζούσε μια ηλικιωμένη γυναίκα, η κυρά Κατερίνα. Δεν είχε ούτε σύζυγο, ούτε παιδιά. Είχε κατέβει από το χωριό της στην πόλη, για περισσότερη ζέστη και έμενε στην αγροικία, που της είχαν παραχωρήσει κάποιοι συγγενείς της. Το μοναδικό της εισόδημα ήταν ένα προνοιακό επίδομα. Το ημιυπόγειο δεν είχε πάτωμα παρά μόνο πατημένο χώμα και πάνω σε αυτό κουρελούδες. Ούτε λόγος φυσικά για μπάνιο, ζεστό νερό, αποχέτευση κλπ. Ο χώρος θερμαινόταν με ένα μαγκάλι. Αυτός όμως ο άθλιος χώρος έλαμπε από πάστρα και καθαριότητα, όπως και η ίδια. Έξω από το σπίτι είχε ένα μικρό κλουβάκι με δυο κότες.

Η μητέρα μου, πότε πότε της έδινε ένα πιάτο φαγητό, μια κρέμα , μια πίτα, ό,τι έφτιαχνε για εμάς. Η κυρά Κατερίνα επέστρεφε την επόμενη μέρα το πιάτο καθαρό και μέσα είχε πότε ένα αυγό(το μοναδικό πιθανώς από τις κότες της), πότε δυο καρύδια, πότε μια χούφτα αμύγδαλα. Δεν θυμάμαι ούτε μια φορά το πιάτο άδειο. Δεν θυμάμαι ούτε μια φορά να ζήτησε κάτι από μόνη της. Αντίθετα κάθε Κυριακή βοηθούσε τον ζητιάνο στα σκαλιά της εκκλησίας…

Όταν παντρεύτηκα , ήλθε πρωί πρωί στο σπίτι μου κρατώντας το δώρο της για το γάμο μου. Σε ένα λεπτό κομμάτι χαρτί (αυτό από το ψωμί στο φούρνο) , είχε τυλίξει με προσοχή ένα χειροποίητο νυφιάτικο γιακά από την προίκα της. Ανοίγοντας το χαρτί μοσχοβολούσε ο τόπος γιατί σε μικρό τούλι είχε δυο κλαδάκια λεβάντα. «Κορίτσι μου», μου είπε, «πάρε αυτό από εμένα , για να με θυμάσαι».
Και έτσι έκανα.
Αυτόν τον γιακά τον έχω μέσα σε μια κορνίζα, τον βλέπω καθημερινά και δεν ξεχνώ πάντα τι θα πει για τον λαό μας ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ.!