Προσφυγικό

«Όλοι οι Έλληνες ζητούν, αλλά κανείς δεν θέλει να δώσει»

Ο 40χρονος βουλευτής από την επαρχία καλείται, Νοέμβριο μήνα, στην Αθήνα να αναλάβει το υπουργείο κοινωνικής πρόνοιας. Μεγάλη η πρόκληση. Η Ελλάδα βιώνει σοβαρή ανθρωπιστική, κοινωνική κρίση και στην αδυσώπητη πραγματικότητα έρχεται να προστεθεί ένα ανυπέρβλητο πρόβλημα. Επτακόσιες χιλιάδες πρόσφυγες κατακλύζουν Ήπειρο, Μακεδονία, Θράκη, Εύβοια , Ρόδο.

Είναι όμως αποφασισμένος να τα καταφέρει. Γιατί , όπως γράφει σε σχετικό άρθρο του, στην εφημερίδα το «Βήμα»: «Από τον τρόπο χειρισμού του προσφυγικού προβλήματος, θα κριθεί , όχι μόνο το πρόσωπο του υπουργού, αλλά και η επιτυχία ολοκλήρου της Κυβερνήσεως».

Συγκροτεί σχέδιο 456 δράσεων και έργων και το βάζει σε εφαρμογή την πρώτη κιόλας βδομάδα ανάληψης των καθηκόντων του.

Επισκέπτεται μία προς μία όλες τις περιοχές, ώστε να αναζητά επιτόπου λύσεις. Λαμβάνει αποφάσεις, δίνει οδηγίες , χαράσσει κατευθυντήριες γραμμές. Συγκροτεί επιτόπου επιτροπές στέγασης, παραγγέλνει προκατασκευασμένους οικίσκους, αυξάνει τα επιδόματα τροφής, κουβαλά ρουχισμό, επιτάσσει κινηματογράφους, καφενεία, σχολικά κτήρια…. Ζητά με παρρησία (ασυνήθιστη για την ηλικία και για τη θέση του) θυσίες και ένταση προσπαθειών από όλους. Σε χρόνο μηδέν δημιουργεί έξι παιδουπόλεις, διπλασιάζει τα κέντρα διανομής τροφίμων, θεσπίζει κίνητρα για την εντατική καλλιέργεια των εγκαταλελειμμένων χωραφιών και δημιουργεί και θέτει σε εφαρμογή το πρόγραμμα « Πρόνοια και Εργασία». Ο τίτλος του προγράμματος νομίζω προδίδει και τους στόχους του. Η μεγαλύτερη πρόνοια που μπορείς να προσφέρεις σε κάποιον είναι να του δώσεις δυνατότητα να εργαστεί.

Μέσα στον ορυμαγδό, τον Ιούλιο του επόμενου χρόνου, κλιμάκιο «τοπαρχών» τον επισκέπτεται κομίζοντας «αιτήματα». Ξεσπά με πρωτόγνωρη οργή για …βουλευτή: «Όλοι οι Έλληνες ζητούν, αλλά κανένας δεν θέλει να δώσει».

Τον Δεκέμβριο του ίδιου χρόνου, κάνοντας τον απολογισμό του υπουργείου του ισχυρίζεται πως απλώς έγινε μια καλή αρχή. Κι όμως τα στοιχεία των διαψεύδουν. Τα δύο τρίτα της εγκαταλελειμμένης γης έχουν αρχίσει να καλλιεργούνται, ενώ από τα τετρακόσια πενήντα έξι έργα , που είχε εξαγγείλει έχουν ήδη ολοκληρωθεί τα 411(!!!!). Τον Μάρτιο γίνονται εκλογές και το κόμμα του τις χάνει. Ο ίδιος επιστρέφει στην πόλη του και συνεχίζει ως απλός βουλευτής να αναλώνει τη δράση του στην αντιμετώπιση των προβλημάτων της περιφέρεια του.

Και επειδή είμαι σίγουρη πως αναφωνήσατε: « Αυτά δεν γίνονται. Είναι όνειρα θερινής νυχτός!» Σας δίνω τώρα και τα ονόματα από την Ιστορία: Ο 40χρονος βουλευτής είναι ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο οποίος ανέλαβε το υπουργείο κοινωνικής πρόνοιας τον Νοέμβριο του 1948. Στις 20-11-1948 δημοσίευσε το άρθρο του στην εφημερίδα το «Βήμα». Οι 700.000 πρόσφυγες είναι από τις μετακινήσεις των πληθυσμών του πολέμου και του εμφυλίου πολέμου. Τον Ιούλιο του 1949 απευθυνόμενος σε προέδρους Κοινοτήτων που είχαν «αιτήματα» απάντησε με την ιστορική πια φράση : «Όλοι οι Έλληνες ζητούν, αλλά κανένας δεν θέλει να δώσει». Τον Δεκέμβριο του 1949 , στη συζήτηση του απολογισμού 1949 και προϋπολογισμού 1950 μιλά για την «καλή αρχή» (Ο Καραμανλής δεν ήταν ταπεινός ήταν ορθολογιστής και ρεαλιστής, γνωστός για την ετοιμότητα του να ομολογεί δημόσια αδυναμίες). Τον Μάρτιο του 1950 το κόμμα του διασπάται και ενώ κερδίζει τις εκλογές μένει στην αντιπολίτευση.

Πόσο κρίμα που μετά από 60 τόσα χρόνια ούτε εμείς οι Έλληνες ψηφοφόροι έχουμε αλλάξει, ούτε έχει βρεθεί ειλικρινής πολιτικός που με παρρησία να «μας βάζει στη θέση μας» αλλά και να δημιουργεί με μόνο γνώμονα το συλλογικό συμφέρον, την οικονομική ανάπτυξη και την κοινωνική πρόνοια!. Πόσο κρίμα!