4ο ΜΝΗΜΟΝΙΟ

Υπάρχει ελπίδα; Χρειάζεται κυβέρνηση που θα εμπνεύσει αισιοδοξία

Οι περισσότεροι από εμάς έχουμε υπογράψει μια δανειακή σύμβαση με τράπεζα. Στα (όχι και τόσο) ψιλά γράμματα αυτής της σύμβασης αναγράφονται με κάθε λεπτομέρεια τα δικαιώματα και οι υποχρεώσεις μας. Πόσα χρήματα θα λάβουμε, πόσα θα εκταμιεύσει η τράπεζα, πόσα θα επιστρέψουμε σε αυτήν, με τι τόκο, ποιες ενέργειες πρέπει να κάνουμε, ώστε να διατηρούμε την περιουσία μας ικανή να ικανοποιήσει την τράπεζα σε όλη τη διάρκεια του δανείου και ποιες εξασφαλίσεις (υποθήκη, ενέχυρο )είμαστε υποχρεωμένοι να δώσουμε στην τράπεζα. Ιδίως τα δυο τελευταία , μαζί με το ποσό του δανείου, είναι οι κυριότεροι όροι σε μια δανειακή σύμβαση και όλοι εξαντλούμε σε αυτά την διαπραγματευτική μας ικανότητα. Πολλές φορές, λόγω αστοχιών , κακών εκτιμήσεων ή κακής διαχείρισης, οι υποχρεώσεις που αναλαμβάνουμε απέναντι στην τράπεζα δεν είναι αρκετές για να την ικανοποιήσουν και γι αυτό αναγκαζόμαστε να υπογράψουμε συμπληρωματική σύμβαση , με πρόσθετες υποχρεώσεις και ρυθμίσεις του χρέους μας, χωρίς φυσικά να λάβουμε επιπλέον χρήματα.

Αυτό ακριβώς έγινε και με την δανειοδότηση της χώρας. Μετά την εξάμηνη «περήφανη» διαπραγμάτευση του 2015 , η κυβέρνηση Τσίπρα – Καμένου, που θα καταργούσε τα Μνημόνια, δηλαδή τις δανειακές συμβάσεις (γιατί αυτό είναι το μνημόνιο, μια δανειακή σύμβαση μεταξύ κρατών) , υπέγραψε το 3ο Μνημόνιο, που συμφωνήθηκε ότι θα λήξει τον Αύγουστο του 2018, με το οποίο θα λάμβανε δάνειο 86 δις ευρώ (κάτι λιγότερο δηλαδή από όσο μας κόστισε η διαπραγμάτευση του 2015). Ωστόσο, η διαχειριστική ανικανότητα που επέδειξε η κυβέρνηση αυτή (τόση ανικανότητα, που δεν μπόρεσε καν να εισπράξει μέχρι σήμερα τα 27,4 δις από τα 86 δις του δανείου), εγκλωβισμένη στις ιδεοληψίες και προσανατολισμένη στην δημιουργία «του δικού της» πελατειακού κράτους, την ανάγκασαν να ζητήσει την περασμένη εβδομάδα με την κατάθεση του Πολυνομοσχεδίου την επικύρωση του 4ου Μνημονίου. «Συμπληρωματικό Μνημόνιο» (όπως λέμε «συμπληρωματική σύμβαση δανείου…») το ονόμασε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, «επικαιροποιημένο μνημόνιο», προτιμά να το αποκαλεί η κυβέρνηση, όμως η αλήθεια είναι ότι πρόκειται για ένα 4ο μνημόνιο, που ξεκινά εκεί που τελειώνει το 3ο μνημόνιο, δηλαδή τον επόμενο Αύγουστο και λήγει σε μια πενταετία.

Οι υποχρεώσεις που αναλαμβάνει η Ελλάδα, απέναντι στους δανειστές της, συμπληρώνονται: με επιπλέον μέτρα ύψους 5,1 δις ευρώ, υψηλά πρωτογενή και «αιματοβαμμένα» πλεονάσματα 3,5% του ΑΕΠ για πέντε χρόνια (που θα επιτευχθούν με νέα μείωση συντάξεων από 1/1/2019 και νέα μείωση του αφορολόγητου από το 2020 το αργότερο, υπολογίζεται ότι όλοι οι φορολογούμενοι θα πληρώσουμε 600 ευρώ επιπλέον φόρο και, για πρώτη φορά, θα φορολογηθούν και όσοι έχουν έσοδα ως 500 ευρώ το μήνα!), με επιμονή στην είσπραξη 2,65 δις ευρώ από τον ΕΝΦΙΑ(που ,σύμφωνα με τον Α. Τσίπρα, θα καταργείτο… αλλά που πια θα πλήξει τους οικονομικά πιο αδύναμους συμπολίτες μας οι οποίοι κατοικούν στις πιο υποβαθμισμένες περιοχές) , με την πλήρη κατάργηση του ΕΚΑΣ, με την αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών για ελεύθερους επαγγελματίες , αυτοαπασχολούμενους και αγρότες αλλά και με την υποθήκευση της κρατικής περιουσίας έως 25 δις ευρώ.

Η Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ –ΑΝΕΛ είχε υποσχεθεί «αντίμετρα» ,  που , δυστυχώς, μετά το προχθεσινό Eurogroup, δεν επιβεβαιώθηκαν. Το 4ο μνημόνιο , χωρίς αντίμετρα και χωρίς χρήματα είναι εδώ.

Και δεν είναι μόνο αυτό. Είχε υποσχεθεί και «διαγραφή του επαχθούς και επονείδιστου χρέους» ή , μετά από τροποποίηση της υπόσχεσης, «περικοπή του χρέους». Και τι φέρνει τελικά; Καθυστερημένη εφαρμογή, μερικώς και σε στάδια, της απόφασης που η κυβέρνηση Σαμαρά είχε κερδίσει ήδη από το 2012. Η χώρα έχασε τρία ολόκληρα χρόνια, άνευ λόγου και αιτίας, με ανυπολόγιστη ζημιά για την οικονομία. Τρία χρόνια που η Νέα Δημοκρατία με στοχευμένες προσπάθειες του Προέδρου της Κυριάκου Μητσοτάκη, έθετε επιτακτικά το θέμα, υπενθυμίζοντας σε όλους τους αξιωματούχους της ΕΕ και τους ευρωπαίους ηγέτες ότι έχουν αναλάβει σχετική δέσμευση , καλώντας τους να ανταποκριθούν σε αυτή. Εγκαίρως και σε όλα τα επίπεδα η Νέα Δημοκρατία, ως υπεύθυνο και πατριωτικό κόμμα, επισήμαινε ότι η λύση επέβαλλε σημαντική επιμήκυνση της περιόδου χάριτος και των περιόδων αποπληρωμής, χαμηλότερα επιτόκια και μετατροπή των κυμαινομένων επιτοκίων σε σταθερά. Ό,τι δηλαδή ζητάει ο κάθε νοικοκύρης από την τράπεζα του, όταν θέλει να ρυθμίσει το χρέος του. Γνωρίζετε κανέναν νοικοκύρη που να έχει ζητήσει «διαγραφή του επονείδιστου χρέους του», και να τον «πήραν στα σοβαρά»;

Δεν μεμψιμοιρούμε όμως. Γιατί υπάρχει ελπίδα. Γιατί το μεγάλο πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας, ούτε ήταν ούτε είναι το δημόσιο χρέος, αλλά η αδυναμία επίτευξης υψηλών ρυθμών ανάπτυξης. Η λύση είναι πολιτική. Χρειάζεται κυβέρνηση που θα εμπνεύσει αισιοδοξία και θα οδηγήσει τη χώρα στην επίτευξη ανάπτυξης ύψους 4% τα επόμενα πέντε χρόνια. Στόχος απολύτως επιτεύξιμος από μια κυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας, αν αναλογιστεί κανείς ότι η Ελλάδα είχε επιτύχει το 2014 τους υψηλότερους ρυθμούς ανάπτυξης στην ευρωζώνη.

Για τον τρόπο που θα το επιτύχει αυτό η Νέα Δημοκρατία θα σας μιλήσω σε επόμενο άρθρο μου.