«GREXIT και Εθνική Κυριαρχία»

η εθνική ασφάλεια παραμένει στην ευθύνη κάθε κράτους μέλους

«Εμείς φυλάσσουμε τα σύνορα της Ευρωπαϊκής Ένωσης» δήλωσε, πριν λίγες ημέρες, ο Πρωθυπουργός. Δεν ήταν όμως η υπερήφανη δήλωση ενός «Ακρίτα». Έμοιαζε περισσότερο με έκφραση αγανάκτησης για την ανάληψη από την Ελλάδα πρόσθετων του Μνημονίου βαρών. Ακούστηκε κάπως σαν: «‘Όλα τα ‘χαμε, η φύλαξη των συνόρων μας έλειπε…» . Θεωρώ δηλαδή, ότι ήταν μια αντεθνική και συγχρόνως αντιευρωπαϊκή δήλωση. Και εξηγώ τους λόγους.

Στο δεύτερο άρθρο της Συνθήκης της Λισσαβόνας ορίζεται πως η Ευρωπαϊκή Ένωση «παρέχει στους πολίτες της χώρο ελευθερίας, ασφάλειας και δικαιοσύνης χωρίς εσωτερικά σύνορα, μέσα στον οποίο εξασφαλίζεται η ελεύθερη κυκλοφορία των προσώπων, σε συνδυασμό με κατάλληλα μέτρα όσον αφορά τους ελέγχους στα εξωτερικά σύνορα, το άσυλο, τη μετανάστευση και την πρόληψη και καταστολή της εγκληματικότητας». Παράλληλα όμως, ξεκαθαρίζει, «η Ευρωπαϊκή Ένωση σέβεται τις ουσιώδεις λειτουργίες του κράτους, ιδίως δε τις λειτουργίες που αποβλέπουν στη διασφάλιση της εδαφικής ακεραιότητας, τη διατήρηση της δημόσιας τάξης και την προστασία της εθνικής ασφάλειας. Τονίζεται δε ιδιαίτερα πως «ειδικότερα η εθνική ασφάλεια παραμένει στην ευθύνη κάθε κράτους μέλους.»

Είναι σαφές λοιπόν πως η Ενωμένη Ευρώπη ούτε αντιμάχεται , ούτε αντικαθιστά την εθνική κυριαρχία. Αντιθέτως. Η ισχυρή εθνική κυριαρχία κάθε κράτους -μέλους αποτελεί την απαραίτητη προϋπόθεση για την σωστή λειτουργία της Ε.Ε. Όσο πιο πολύ, ένα κράτος φροντίζει για την εδαφική του ακεραιότητα, την ασφάλεια των πολιτών του και την διατήρηση της κοινωνικής συνοχής μέσω της τήρησης δημόσιας τάξης, τόσο πιο πολύ ισχυροποιεί τους δεσμούς του με τα άλλα Κράτη - μέλη. Όσο πιο πολύ προστατεύει και ελέγχει τα σύνορα του με τρίτες χώρες, τόσο πιο πολύ συγκλίνει στους στόχους της βασικής φιλοσοφίας του ενιαίου ευρωπαϊκού χώρου: «Ελευθερία – Ασφάλεια – Δικαιοσύνη».

Στην Ελλάδα, όμως, τους τελευταίους μήνες, οι βασικές κρατικές λειτουργίες της εθνικής κυριαρχίας έχουν καταρρεύσει. Οι στοιχειώδεις έλεγχοι στα εξωτερικά θαλάσσια σύνορα μας είναι ανύπαρκτοι. Εκεί, που, κατά το πρόσφατο παρελθόν, το πολεμικό μας ναυτικό αναχαίτιζε μέχρι και αλιευτικές βάρκες, τώρα δεν πραγματοποιούνται, κατά τα φαινόμενα, ούτε καν περιπολίες. Εάν πραγματοποιούνταν, φαντάζομαι, θα διασώζονταν κάποιοι ναυαγοί, πριν φτάσουν ή, χειρότερα, ξεβραστούν, στην ξηρά. Η φύλαξη των συνόρων έχει αφεθεί στα χέρια, στο φιλότιμο και στην αυταπάρνηση των ακριτών- νησιωτών μας. Η κυβέρνηση καπηλεύεται την αυτοθυσία τους και κομπάζει για τα ανθρωπιστικά ιδεώδη, που η ίδια δήθεν πρεσβεύει. Ταυτόχρονα, επαιτεί και ζητά ανταλλάγματα από τους εταίρους μας, για να αναλάβει τις κατ΄εξοχήν ευθύνες ενός σύγχρονου κράτους. Ανθρώπινα ναυάγια, με ευθύνη της Κυβέρνησης, στοιβάζονται στους δρόμους, στις πλατείες, στις σιδηροδρομικές γραμμές. Ο ανθρώπινος πόνος και η δυστυχία των μεταναστών και των προσφύγων χρησιμοποιούνται ως διαπραγματευτικά εργαλεία. Οι Έλληνες επιδεικνύουν αξιοζήλευτες αντοχές, οίκτο και υπομονή αλλά, με την καθημερινότητα τους να πλήττεται βάναυσα, το ευρωπαϊκό ιδεώδες της ατομικής ελευθερίας στερείται του βασικότερου συστατικού του: της «τάξης». Και «η ελευθερία χωρίς τάξη», έλεγε ο μεγάλος Μεσσήνιος Πρωθυπουργός, Αλέξανδρος Κουμουνδούρος, «μετατρέπεται σε αναρχία». Η αναρχία περιορίζει την εθνική ασφάλεια και η προσπάθεια τήρησης δημόσιας τάξης, περιορίζει την ελευθερία (σκεφτείτε τους κατοίκους των Βρυξελλών, που ήταν φυλακισμένοι στα σπίτια τους για μια εβδομάδα) και ο φαύλος κύκλος συνεχίζεται….

Μπροστά στην αναρχία, την συνακόλουθη ριζοσπαστικοποίηση των στοιβαγμένων ανθρώπων και τον κίνδυνο επέκτασης τους στην υπόλοιπη Ευρώπη, οι λύσεις, που προτείνονται από τα άλλα εθνικά κυρίαρχα κράτη – μέλη, είναι περίπου αναμενόμενες: κοινές περιπολίες Ελλήνων και Τούρκων, «γκρίζες ζώνες», περιπολίες του ΝΑΤΟ στα χωρικά μας ύδατα, χρηματοδότηση της Τουρκίας με 3,5 δις ευρώ για να «περιοριστούν οι προσφυγικές ροές», αναστολή της Συνθήκης Σένγκεν κλπ.

Πολύ φοβάμαι πως, εάν η Κυβέρνηση δεν αποφασίσει να ασκήσει όλα τα κυριαρχικά δικαιώματα ενός σύγχρονου κράτους, να αξιοποιήσει τη «χείρα βοηθείας» που της τείνουν και να συγκλίνει στους στόχους της Ενωμένης Ευρώπης, το Grexit, θα πάψει να είναι απλώς μια απειλή …