«Αντιπαραθέσεις …Ζωής»

το μίσος από πνευματική άποψη είναι η αιώνια άρνηση

Παρακολουθώ με ενδιαφέρον την αλλαγή στη θεματολογία των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Τις αντιπαραθέσεις μεταξύ αριστερών και δεξιών, αντικατέστησαν αυτές μνημονιακών και αντιμνημονιακών. Μετά τη Συμφωνία και την μεταφορά της κυβερνητικής Αριστεράς «από την αιωνιότητα της δόξας σε ένα είδος αιωνιότητας της ατίμωσης», οι αντιπαραθέσεις αναπτύσσονται ανάμεσα στους υποστηρικτές και τους επικριτές της ΠτΒ.

Η νεότατη πρόεδρος «αν και δεν μεγάλωσε με στερήσεις, που σε κάνουν να επαναστατείς», αλλά αντιθέτως με όλες τις ανέσεις, γεγονός που, κανονικά, θα έπρεπε να την έχει κάνει «να νοιώθει πιο εύκολα τα μαθήματα ταπεινοσύνης», πιστεύει ότι έχει την αποκλειστικότητα στον σεβασμό των θεσμικών διαδικασιών και την επιδεικνύει με λόγο διχαστικό και ριζοσπαστικό (σε σχέση με την μεγαλοαστική της καταγωγή).

Το γεγονός αυτό την κάνει εξαιρετικά συμπαθή σε μερίδα ανθρώπων, που βλέπουν σε αυτήν την ενσάρκωση του, βίαια αφανισθέντος με την υπογραφή της Συμφωνίας, επαναστατικού πνεύματος. Οι επικριτές της χρεώνουν σε αυτήν υποκρισία, τάσεις ολοκληρωτισμού και επιθετικότητα, ασυμβίβαστη με την γυναικεία φύση.

Η δημοκρατική θεσμική ευαισθησία είναι το μέγιστο προτέρημα για έναν πολιτικό αλλά εν προκειμένω χρησιμοποιείται αλά κάρτ. Μέσα σε μόλις δεκαπέντε ημέρες η κυρία Πρόεδρος αρχικά οργάνωσε δημοψήφισμα, το ερώτημα του οποίου ήταν ο ορισμός της δημιουργικής ασάφειας και ο χρόνος διεξαγωγής του, ο ορισμός του αιφνιδιασμού ενώ, στη συνέχεια, αποποιούμενη των ευθυνών της, αρνήθηκε να προεδρεύσει κατά τη συζήτηση και ψήφιση του σημαντικότερου, από πλευράς κρισιμότητας των στιγμών, νομοθετήματος στη σύγχρονη ελληνική ιστορία, καταγγέλλοντας το ως πραξικόπημα. Ο Κανονισμός της Βουλής προβλέπει ως θεσμική διαδικασία αυτή του «κατεπείγοντος». Η διάσωση της χώρας και η παραμονή της στην Ευρωζώνη, δεν συνιστά την ύψιστη κατεπείγουσα εθνική ανάγκη για την ΠτΒ; Μάλλον όχι…Και αυτό είναι εξαιρετικά ανησυχητικό. Γιατί, όταν μια θεσμοθετημένη κοινοβουλευτική διαδικασία βαφτίζεται από την ίδια την ΠτΒ, πραξικόπημα, τότε μια απόπειρα κατάλυσης της θα βαφτιστεί, πιθανότατα, αντιστασιακή πράξη…. Είναι κρίμα, που μια νέα, μορφωμένη γυναίκα δεν έχει καταφέρει «να παίζει με χάρη με τις ιδέες, αλλά έχει φτάσει απλώς στη βιαιότητα των πεποιθήσεων». Είναι κρίμα που εκτρέφει με τα λόγια και τις πράξεις της το μίσος απέναντι στην Ενωμένη Ευρώπη, το μίσος που «από πνευματική άποψη, είναι η αιώνια άρνηση, ενώ από άποψη αισθημάτων είναι μια μορφή ατροφίας», ασυμβίβαστη με την γυναικεία φύση.

Οι Έλληνες έχουμε ανάγκη να αγαπήσουμε τους Εταίρους μας,. Να μεταβούμε από την αιώνια άρνηση, στην αφομοίωση νέων προοδευτικών τάσεων στην πολιτική, την οικονομία, την δικαιοσύνη. Η αγάπη αυτή θα μας «κάνει σοφότερους από όσο πραγματικά είμαστε, καλύτερους από όσο αισθανόμαστε». (Οι φράσεις εντός εισαγωγικών είναι του Όσκαρ Ουάιλντ).

(Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα : «Ελεύθερος Τύπος» την Παρασκευή 7 Αυγούστου 2015)