Ο Κλεισθένης και οι κάλπες

καθήκον όλων η διαφύλαξη της Ιστορίας και των Δημοκρατικών Αγώνων

Από την εποχή του Κλεισθένη, δυο ήταν οι βασικές αρχές της δημοκρατίας. Η λήψη αποφάσεων, σύμφωνα με τη βούληση της πλειονότητας και η αποτελεσματική, προς όφελος των πολιτών, εκτέλεση των αποφάσεων αυτών.

Ο Διαφωτισμός ήρθε να προσθέσει και μια ακόμα. Το να βασίζονται τα ανωτέρω σε προϋπάρχοντες θεμελιώδεις κανόνες, στο Σύνταγμα.

Από τις πρώτες προσπάθειες συγκρότησης του ελληνικού κράτους, οι Έλληνες διατράνωσαν την βούλησή τους να δημιουργήσουν μια δημοκρατία με τα χαρακτηριστικά αυτά. Το 1822 στην Επίδαυρο διαχωρίστηκαν οι τρεις εξουσίες και διατυπώθηκε το πρώτο σύνταγμα.. Το 1827 στην Τροιζήνα τονίστηκε σε αυτό η «αρχή της Λαϊκής Κυριαρχίας». Από το 1828, που ο Καποδίστριας ζήτησε και πέτυχε αναστολή της λειτουργίας της Βουλής και του Συντάγματος, ξεκίνησε μια ταραχώδης τριακονταετία, με πειραματισμούς ηγεμονισμού, απόλυτης και συνταγματικής μοναρχίας. Το 1864 ψηφίστηκε τελικά το μακροβιότερο σύνταγμα του ελληνικού κράτους, σύμφωνα με το οποίο ο βασιλιάς μεν όριζε τις κυβερνήσεις, η Βουλή δε, παρείχε σε αυτές την «δεδηλωμένη» εμπιστοσύνης της. Με το Σύνταγμα του 1927 θεσμοθετήθηκε η «αρχή της δεδηλωμένης», ενώ με αυτό του 1975 καταργήθηκε οριστικά η μοναρχία. Τέλος με το Σύνταγμα του 1986 εκμηδενίστηκαν οι όποιες αρμοδιότητες είχε ένα μόνο πρόσωπο (ο Πρόεδρος) να μπορεί να επεμβαίνει στην διαμόρφωση και της εκτέλεση των αποφάσεων του κοινοβουλίου.

Εκατόν εξήντα χρόνια χρειάστηκαν δηλαδή για να καταφέρουμε να εγκαθιδρύσουμε το πολίτευμα, που από τις πρώτες μέρες της Επανάστασης επιθυμούσαμε και που, ομολογουμένως, , είναι το πλέον ταιριαστό στο φιλελεύθερο πνεύμα μας. Την κοινοβουλευτική δημοκρατία. Εκατόν εξήντα χρόνια δημοκρατικών και αιματηρών αγώνων, που ο ΣΥΡΙΖΑ προκλητικά αγνοεί και προσβάλλει. Με πρόσχημα την τυπική πια διαδικασία εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας, επιδεικνύει ύποπτο πολιτικό οπορτουνισμό. Κι αν ο πολίτης, που δεν γνωρίζει ή δεν σέβεται την Ιστορία είναι απλώς ανιστόρητος, ο πολιτικός είναι άφρων και το πολιτικό κόμμα είναι επικίνδυνο….

Καθίσταται συνεπώς καθήκον όλων των υπολοίπων κομμάτων, η διαφύλαξη της Ιστορίας και των Δημοκρατικών Αγώνων του Λαού μας με κάθε τρόπο. Ακόμα κι αν χρειαστεί να αποποιηθούν του δικαιώματος, τους να προτείνουν πρόσωπο για την ανάδειξή του ως Προέδρου της Δημοκρατίας. Το μείζον ζήτημα αυτό τον καιρό είναι να καταφέρουμε να εδραιώσουμε στο Κράτος μας και την τρίτη αξία της Δημοκρατίας. Την αποτελεσματικότητα.

(Δημοσιεύτηκε στην εφημ. «Ελεύθερος Τύπος» το Σάββατο 8 Νοεμβρίου 2014)