Η στέγη του σχολείου της Καρδαμύλης μας έμαθε «τι εστί κρατισμός»!

Της Πιπίνας Π. Κουμάντου

Γίναμε όλοι κοινωνοί την περασμένη εβδομάδα του σοβαρού προβλήματος της στέγης του Γυμνασίου-Λυκείου Καρδαμύλης. Προσωπικά με εντυπωσίασε η κινητοποίηση των μαθητών, που χρησιμοποίησαν υποδειγματικά τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για να δημοσιοποιήσουν το πρόβλημά του σχολείου τους. Είναι ενθαρρυντικό το γεγονός ότι υπάρχουν νέα παιδιά που λαμβάνουν σοβαρά το ρόλο τους ως ενεργοί πολίτες.

Μέσα από αυτή την περιπέτεια κατανοήσαμε πλήρως όλοι τι σημαίνει «κρατισμός». Τι σημαίνει «συγκεντρωτικό σύστημα διοίκησης», τι σημαίνει «γραφειοκρατία».

Όπως πληροφορηθήκαμε από τα δημοσιεύματα των ηλεκτρονικών και έντυπων μέσων ενημέρωσης, το θέμα της στέγης του σχολείου απασχολούσε την τοπική κοινωνία από το μακρινό 2009. Δήμαρχοι, Σχολικές Επιτροπές Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, Σύλλογοι Γονέων και Κηδεμόνων, Δεκαπενταμελή, Διευθυντές, όλοι επιθυμούσαν διακαώς να επισκευαστούν ή να αντικατασταθούν κάποια (λίγα τότε) κεραμίδια της στέγης του σχολείου, ώστε να μην βρέχονται  δάσκαλοι και μαθητές. Το αυτονόητο δηλαδή!

Αρχικά (2009) εστάλη ενημερωτική επιστολή στον Οργανισμό Σχολικών Κτηρίων στην Αθήνα, στη συνέχεια (2010) το έργο της συντήρησης και επισκευής του σχολείου εντάχθηκε στο Τεχνικό Πρόγραμμα του Δήμου, μετά (2014) έγινε «νομιμοποίησητου κτηρίου» (πιθανόν είχε κτιστεί χωρίς άδεια όπως αρκετά δημόσια κτήρια στην Ελλάδα…) και το επισκέφτηκαν κλιμάκια από τηνεταιρεία του Δημοσίου «Κτηριακές υποδομές ΑΕ» , στη συνέχεια (2015) άλλο κλιμάκιο του υπουργείου υποδομών εξέδωσε πόρισμα Προσεισμικού Ελέγχου Κτηρίων, κατόπιν (2016) η «Κτηριακές Υποδομές ΑΕ» εκπόνησε μελέτη και μετά (2017) το δημοπράτησε. Σήμερα «η διαγωνιστική διαδικασία ανάθεσης του έργου βρίσκεται στο τελικό στάδιο της υπογραφής»!. Εν αναμονή λοιπόν. Εντός του 2018 και εφόσον δεν συμβεί (ο μη γένοιτο) καμιά άλλη καθυστέρηση με ενστάσεις, εκπτώσεις κλπ συναφή, θα καταστεί εφικτή η εγκατάσταση κάποιου συνεργείου στο κτήριο.

Στο μεταξύ, λογικό και επόμενο, η στέγη του σχολείου έχει αρχίσει να ρημάζει. Τα λίγα κεραμίδια , έχουν γίνει πολλά. Κάποιοι μιλούν και για αντικατάσταση της στέγης… Τα χρήματα που απαιτούνται πλέον έχουν πολλαπλασιαστεί , όπως και οι κίνδυνοι που ελλοχεύουν.

Γραφειοκρατία, κλιμάκια, αρμόδιοι , προγράμματα, κονδύλια, υπογραφές, εντάξεις, απεντάξεις, μελέτες, διαγωνισμοί, προϋπολογισμοί, τροποποιήσεις προϋπολογισμών, έλεγχοι, διαπλεκόμενα υπουργεία …..Δεν έχει τελειωμό ο κατάλογος των υπευθύνων και των ενεργειών!.Αυτά συμβαίνουν σε συνθήκες διοίκησης «κρατισμού», του διοικητικού δηλαδή μοντέλου που γνωρίζει η χώρα μας από συστάσεως του ελληνικού κράτους, όσες κυβερνήσεις, δεξιές ή αριστερές, κι αν άλλαξε!

Ως εδώ όμως!. Η χώρα έχει ανάγκη ριζικών μεταρρυθμίσεων σε κάθε τομέα και πρώτα σε αυτόν της Παιδείας.

Η δημιουργία αυτόνομων σχολείων είναι ανάγκη και απαίτηση της κοινωνίας. Οικονομική, διοικητική και παιδαγωγική αυτονομία. Θα πρέπει τα σχολεία να μπορούν να αντλούν πόρους (πέρα από την κρατική χρηματοδότηση) και από π.χ. την αξιοποίηση των εγκαταστάσεων τους κατά τις ώρες που δεν λειτουργούν (χρήση αθλητικών εγκαταστάσεων από σωματεία, παραχώρηση αιθουσών για θεατρικές παραστάσεις ή πρόβες ή  εκθέσεις ή για εκπαιδευτικές ημερίδες κλπ.). Αυτονόητο είναι ότι τα σχολεία θα διαχειρίζονται τα χρήματα τους σύμφωνα με τις υποχρεώσεις τους και  επίσης ότι θα μπορούν να προσλαμβάνουν εκπαιδευτικό και διοικητικό προσωπικό αντίστοιχο με τις ανάγκες των μαθητών τους. Αν επιτευχθούν η οικονομική και διοικητική αυτονομία τότε θα είναι ευχερέστερη η παιδαγωγική αυτονομία, η διαμόρφωση δηλαδή του σχολικού εκπαιδευτικού προγράμματος, σύμφωνα με τα ενδιαφέροντα και τις ανάγκες των συγκεκριμένων μαθητών.Σε ένα αυτόνομο σχολείο, ο Διευθυντής και το Σχολικό Συμβούλιο, στελεχωμένο από εκπαιδευτικούς, γονείς και μαθητές, θα έχουν τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο σε όλα τα ανωτέρω. Η Τοπική Αυτοδιοίκηση θα φροντίζει μόνο για τον έλεγχο της τήρησης των κανόνων διοίκησης και για την διευκόλυνση των ενεργειών. Ο δε υπουργός Παιδείας θα επιμελείται την ενσωμάτωση νέων εκπαιδευτικών μεθόδων και  για τον εκσυγχρονισμό όλων των σχολείων της χώρας.

Σε ένα αυτόνομο σχολείο μιας φιλελεύθερης δημόσιας διοίκησης, όπως αυτήν για την οποία μιλάει ο Κυριάκος Μητσοτάκης,  απαλλαγμένης από τα βαρίδια του κρατισμού και της γραφειοκρατίας, η στέγη του Γυμνασίου – Λυκείου Καρδαμύλης θα είχε άμεσα επισκευαστεί το μακρινό 2009, θα είχαν εξοικονομηθεί χρήματα για να επενδυθούν σε άλλα προγράμματα, προς όφελος της μαθητικής κοινότητας καιθα είχαν αποφευχθεί οι πάσης φύσεως εντάσεις, αντεγκλήσεις και προστριβές. Όλοι θα χρησιμοποιούσαν τον δυναμισμό και την ενέργειά τους σε επωφελέστερα πράγματα.Αμφιβάλει κανείς;