Ας δώσουμε στους αστυνομικούς τη θέση που τους αξίζει!

Βασικός στόχος της αστυνομίας είναι να νιώθουν οι πολίτες ασφαλείς.

Αστυνομία, δημοτική αστυνομία, ειδικοί φρουροί, ιδιωτικές εταιρείες ασφάλειας, αγορανομία, έλεγχος ντόπινγκ, συνοριοφυλακή, ιδιωτικά γραφεία ερευνών, λιμενικό, πυροσβεστική, ΣΔΟΕ. Όλες ατές οι υπηρεσίες, αλλά και άλλες, αποτελούν το πολυδιασπασμένο σύστημα ασφάλειας της χώρας μας. Σε αυτά προσθέστε των πληθωρισμό νόμων, διατάξεων, αποφάσεων, διαταγών και θα έχετε τον ελληνικό «Πύργο της Βαβέλ» της Δημόσιας Ασφάλειας. Σε αυτόν τον Πύργο καλούνται καθημερινά 55.000 περίπου αστυνομικοί να εκτελέσουν τίμια και ευσυνείδητα τα καθήκοντά τους, υπό οικονομική πίεση και εργασιακή ανασφάλεια.

Ο βασικός στόχος της Αστυνομίας, είναι ο ίδιος με αυτόν της πολιτικής: Να έχει τους πολίτες ικανοποιημένους από τις υπηρεσίες που τους παρέχει. Και οι πολίτες είναι ικανοποιημένοι, όταν νοιώθουν ελεύθεροι από κάθε απειλή να ασκήσουν τα κυριαρχικά τους δικαιώματα και τις ατομικές ελευθερίες, δηλαδή όταν νοιώθουν ασφαλείς. Πόσο όμως είναι εφικτό να νοιώθουν ασφαλείς και ικανοποιημένοι οι σημερινοί πολίτες, στο σύγχρονο παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον και σε μια χώρα που αποτελεί τον πρώτο σταθμό κάθε κατατρεγμένου πρόσφυγα και κάθε μετανάστη, λαθραίου ή μη;

Σε μια εποχή στην οποία το κοινό έγκλημα συναντάται το ίδιο συχνά και απρόβλεπτα,σε κάθε πόλη, μικρή ή μεγάλη, με το ηλεκτρονικό έγκλημα, την τρομοκρατία, το οργανωμένο έγκλημα;

Γενικευμένη είναι η αίσθηση ότι είναι πολύ λίγοι οι αστυνομικοί που φροντίζουν για την ασφάλεια μας. Κι όμως, είμαστε το κράτος που έχει τους περισσότερους αστυνομικούς ανά πολίτη. Η ελληνική αναλογία είναι ένας (1) αστυνομικός για 190 πολίτες, τη στιγμή που στις Η.Π.Α η αναλογία είναι ένας (1) αστυνομικός προς 550 πολίτες και στην Ιταλία ένας (1) αστυνομικός προς 620 πολίτες!

Το πρόβλημα είναι ότι η Ελληνική Αστυνομία είναι πολυδιασπασμένη και έχει οργάνωση…. Λαβύρινθου, αρμοδιότητες ασαφείς και τεράστια γραφειοκρατία, που απαιτεί πολλούς υπαλλήλους.

Η νοοτροπία του κρατισμού,που διαπέρασε όλο το σύστημα της ελληνικής δημόσιας διοίκησης στα χρόνια της μεταπολίτευσης, διαπέρασε και την Ελληνική Αστυνομία. Ένα τεράστιο, υδροκέφαλο Κράτος, αποφάσιζε και όριζε το «δέον γενέσθαι» για κάθε απομακρυσμένη περιοχή. Τις άνωθεν εντολές οργάνωσης και διοίκησης εφάρμοζαν οι αστυνομικοί κάθε τμήματος. Κάθε πόλη και κάθε χωριό απέκτησαν το δικό τους αστυνομικό τμήμα. Οι κάτοικοι έμαθαν να ενδιαφέρονται περισσότερο για το που θα βρίσκεται ένα αστυνομικό τμήμα , παρά για το τι κάνουν εκείνοι που το στελεχώνουν.

Φτάσαμε δηλαδή να πιστεύουμε πως έχει σημασία ο υπουργός και το αστυνομικό τμήμα και όχι ο αστυνομικός. Αντί να ζητάμε την καλύτερη κατάρτιση των αστυνομικών, την πληρέστερη εκπαίδευση, τον σύγχρονο εξοπλισμό τους, την καλλιέργεια της ευρύτερης παιδείας τους, την ορθολογική αξιοποίησή τους, την ευελιξία στην οργάνωσή τους, την εκτεταμένη χρήση από αυτούς της τεχνολογίας και την τοπική τους αυτονομία, ώστε να ανταποκριθούν στις σημερινές προκλήσεις αλλά και στις ιδιαιτερότητες της κάθε περιοχής, ζητάμε μόνο να παραμείνει το μοντέλο διοίκησης τους στα πρότυπα της δεκαετίας του ’60.

Δεν είμαι ειδικός αλλά εκτιμώ πως σήμερα, που η διοικητική οργάνωση έχει πλέον την μορφή των «Καλλικρατικών» Δήμων και των Περιφερειακών Ενοτήτων και που η τεχνολογία φέρνει κοντά εκατοντάδες ανθρώπους σε οποιαδήποτε ώρα της ημέρας, κάπως ανάλογη πρέπει να είναι και η οργάνωση τη Αστυνομίας: με έναν Διευθυντή Αστυνομίας σε κάθε περιφερειακή ενότητα, ο οποίος θα συντονίζει μόνιμες κινητές περιπολούσες μονάδες αστυνομικών, με προκαθορισμένες αρμοδιότητες και χώρο δράσης (ανά Δήμο και γειτονιά). Το βασικό «κύτταρο» δηλαδή να μην είναι πλέον το Αστυνομικό Τμήμα αλλά η μόνιμη κινητή μονάδα περιπολίας. Έτσι οι αστυνομικοί θα είναι δίπλα μας σε κάθε στιγμή, θα μας γνωρίζουν και θα τους γνωρίζουμε, θα προσφέρουν τις υπηρεσίες τους, απαλλαγμένοι από τα διάφορα γραφειοκρατικά βαρίδια, επεμβαίνοντας άμεσα για την εφαρμογή της τάξης. Ένα είδος αστυνομικού ΚΕΠ μέσα σε κάθε Δήμο, θα μπορούσε να αναλάβει την έκδοση πάσης φύσεως εγγράφων , ταυτοτήτων, διαβατηρίων κλπ.

Με λίγα λόγια, πρέπει να δώσουμε στον αστυνομικό τη θέση που του αξίζει (και χρειαζόμαστε) μέσα στην κοινωνία. Να πάψουμε να τον θεωρούμε μέσο άσκησης λαϊκίστικων πολιτικών σκοπιμοτήτων και να του αναγνωρίσουμε την ιδιότητα του ένστολου κοινωνικού λειτουργού.