Εκλογές Δικηγορικών Συλλόγων 2017

Ποιους θα επιλέξουμε και γιατί;

Το 1954 ψηφίστηκε για πρώτη φορά ο Κώδικας Δικηγόρων. Το σύστημα διοίκησης που επελέγη τότε ήταν το, κατά τόπους,  συγκεντρωτικό σύστημα : ένας πρόεδρος και γύρω του κάποιοι σύμβουλοι – βοηθοί. Το σύστημα αυτό ταίριαζε με τις ανάγκες των δικηγόρων της εποχής. Ήταν ολιγάριθμοι, περιζήτητοι και ίσχυαν γι αυτούς οι γεωγραφικοί περιορισμοί, που δεν επέτρεπαν σε άλλους δικηγόρους, εκτός του τοπικού πρωτοδικείου, να δικάσουν ανάμεσά τους.

Ο πρόεδρος υποδεχόταν τους νέους δικηγόρους και τους έγραφε στο μητρώο. Ο πρόεδρος τους καθοδηγούσε σε γραφεία για να κάνουν άσκηση. Ο πρόεδρος αποφάσιζε την πειθαρχική δίωξη κάποιων μελών . Ο πρόεδρος διαχειριζόταν  όλα τα  χρήματα του Συλλόγου. Στον πρόεδρο απευθυνόταν ο δικηγόρος που είχε ανάγκη για χορήγηση επιδόματος  ή δανείου. Στον πρόεδρο πήγαινε ο καθένας   για να λυθούν οι εμπλοκές με τις Δημόσιες υπηρεσίες. Σταδιακά και μοιραία ο πρόεδρος έγινε για όλους  ο προστάτης, ο φίλος,  ο μέντορας…

Στα χρόνια τής , με δανεικά, οικονομικής μας ευημερίας αυτή η συγκεντρωτική θεσμική οργάνωση , λόγω της παντελούς αδιαφορίας για «τα κοινά»,  εξελίχθηκε από συγκεντρωτική σε προσωποκεντρική. Στις εκλογές δύσκολα γίνονταν εναλλαγές προσώπων. Είναι ανθρώπινο. Ποιος θέλει να αντικαταστήσει  τον προστάτη και μέντορά του;

Τελικά, χρόνο με τον χρόνο, ο Δικηγορικός Σύλλογος έγινε μια ελιτίστικη οργάνωση, που διοργάνωνε τους καλύτερους χορούς και δεξιώσεις, ήταν οχυρωμένη πίσω από τα .... κεκτημένα της και  για την λειτουργία της αρκούσε «ο ηγέτης με τις καλές προθέσεις».

Ώσπου με την κατάρρευση της οικονομίας και την  παύση της δυνατότητας δανεισμού από την ιδιωτική οικονομία (από την οποία προέρχεται και ο κύριος όγκος των πελατών μας) , αποκαλύφθηκαν οι αδυναμίες μας. Οι δικηγόροι δεχτήκαμε απανωτά χτυπήματα και υπεστήκαμε ανατροπές, χωρίς  να μπορέσουμε να περισώσουμε τίποτε. Ήταν αναμενόμενο. Δεν είχαμε καμιά δυνατότητα, καμιά θεσμική οργάνωση τέτοια που να μας επιτρέψει να διαπραγματευτούμε σε ανώτερο, κεντρικό  επίπεδο. Ποιος να υπολογίσει τι έλεγαν  εξήντα ισόβιοι …τοπάρχες και οι βοηθοί τους; Σε εκείνη δε την κρίσιμη στιγμή οι ηγεσίες μας πιάστηκαν απροετοίμαστες, αδιάβαστες τόσο ως προς τις Διεθνείς και Ευρωπαϊκές, όσο και ως προς τις  Ελληνικές προοπτικές του επαγγέλματός μας. Κάθε  στιγμή που ένα κεκτημένο χανόταν , αντί να διεκδικείται ένα άλλο, πιο σύγχρονο, εμείς οδηγούμασταν με συνοπτικές διαδικασίες σε αποχή από τα καθήκοντά μας δηλαδή σε αυτοκτονία! Όταν όλη η κοινωνία (εργάτες, υπάλληλοι, αγρότες , χαμηλοσυνταξιούχοι) περίμενε  από εμάς να δώσουμε τις κατευθύνσεις στις συνταρακτικές αλλαγές που γίνονταν, εμείς απουσιάζαμε και …κλαίγαμε τη μοίρα μας!

Ήταν τέτοιο το σοκ, που ακόμα και τότε που ψηφιζόταν ο Νέος Κώδικας Δικηγόρων (Ν. 4194/2013) και θα μπορούσαμε να ζητήσουμε τη δημιουργία μιας δευτεροβάθμιας τουλάχιστον οργάνωσης, εμείς παραμείναμε άφωνοι και καθηλωμένοι, αναπολώντας τα περασμένα μεγαλεία. Μέχρι σήμερα δεν αξιοποιήσαμε τις τεράστιες δυνατότητες δημοκρατικής οργάνωσης, που μας έδωσε ο Νέος Κώδικας.

Με τον Νέο Κώδικα Δικηγόρων ο Πρόεδρος αποψιλώθηκε από εξουσίες. Ανώτερο όργανο κατέστη η Γενική Συνέλευση, για την οποία προβλέφθηκαν συγκεκριμένες διαδικασίες «συνέρχεσθαι», τέτοιες που να εξασφαλίζουν την μεγαλύτερη δυνατή συναίνεση και την τήρηση δημοκρατικών αρχών λήψεως κρισίμων αποφάσεων. Το Διοικητικό Συμβούλιο κατέστη το αρμόδιο όργανο λήψεως όλων των αποφάσεων ρύθμισης της καθημερινότητάς μας. Οι «νεοεισερχόμενες» Επιτροπές Μητρώου, α΄ και β΄ βαθμού, φροντίζουν  για την υποδοχή, την εγκατάσταση και την καθοδήγηση των νέων μελών και για την τήρηση από όλα τα μέλη των προϋποθέσεων, που τους δίνουν το δικαίωμα να ασκούν δικηγορία στον συγκεκριμένο σύλλογο. Κυρίως φροντίζουν, ως όργανα ανεξάρτητα,  να μην δημιουργούνται «πελατειακές» σχέσεις εξάρτησης των διοικητικών οργάνων  με τα μέλη του Συλλόγου. Τα Πειθαρχικά Συμβούλια, α’ και β’ βαθμού, εξασφαλίζουν αυστηρούς όρους και προϋποθέσεις πειθαρχικής δίωξης ή μη , καθώς προβλέπουν ανεξάρτητα όργανα και διαδικασίες πειθαρχικού ελέγχου. Η… άχαρη δουλειά του να πρέπει να ψέξεις ή μη τον συνάδελφο – παραβάτη δεν είναι πια στα χέρια του προέδρου και των μελών του ΔΣ (και σωστά).  Ο πρόεδρος τελικά είναι  η «βιτρίνα» του Συλλόγου, ο εκπρόσωπος του στην κοινωνία, το εκτελεστικό όργανο των αποφάσεων του Δ.Σ και της Γ.Σ.

Δυστυχώς όμως, οι Δικηγορικοί Σύλλογοι της χώρας (συγχωρέστε με εάν υπάρχουν μερικές εξαιρέσεις που πάντως θα επιβεβαιώνουν τον κανόνα…) συνεχίζουν να λειτουργούν  με την ίδια δομή της δεκαετίας του πενήντα: του τοπικιστικού συγκεντρωτισμού, την ίδια στιγμή που τα προβλήματα των δικηγόρων έχουν αυξηθεί και είναι …πανελλήνια!

Μας δίνεται όμως η ευκαιρία, έστω και τέσσερα χρόνια μετά την ψήφιση του Νόμου, να περάσουμε στην νέα εποχή.  Όπως γράφει και ένας εκ των υποψηφίων προέδρων του Δ.Σ Καλαμάτας, σε επιστολή που μας έστειλε, «τίποτα δεν έχει χαθεί και τα πάντα εξαρτώνται από εμάς τους ίδιους». Στις εκλογές που έρχονται, στο χέρι μας είναι να αναδείξουμε στα Διοικητικά Συμβούλια των Συλλόγων,  συμβούλους με πλήρη συνείδηση του τεράστιου θεσμικού τους ρόλου , με δημοκρατικό φρόνημα,  με συνέπεια λόγων και έργων,  με όρεξη για δουλειά,  με συναίσθηση της ευθύνης που τους αναλογεί, ατομικής και συλλογικής. Ως  Προέδρους δε, καλούμαστε να αναδείξουμε άξιους συναδέλφους με ηθική και πνευματική συγκρότηση, με συναίσθηση του ρόλου τους και με διάθεση να υποστηρίξουν τις αλλαγές που έχουμε ανάγκη.

Στην Καλαμάτα είμαστε τυχεροί. Όλοι  οι υποψήφιοι πληρούν τα ανωτέρω κριτήρια και με το παραπάνω. Καλό μας βόλι!