Τέρμα πια τα παιχνίδια!

Οι εξουσίες είναι τρεις. Και ελέγχουν η μία την άλλη.

Ένα περίκλειστο σκοτεινό δωμάτιο. Στη μέση ένα γραφείο με έναν ανοικτό ηλεκτρονικό υπολογιστή. Ένας άνθρωπος εισέρχεται και ακούει μια Φωνή που του δίνει οδηγίες για τον τρόπο που θα ακολουθήσει για να υποβάλλει την προσφορά του εξαγοράς τηλεοπτικής άδειας. Το κάνει. Η Φωνή επανέρχεται και του αναφέρει ότι και κάποιος άλλος σε άλλο αντίστοιχο δωμάτιο προσέφερε το ίδιο ποσό και πως θα πρέπει να τροποποιήσει την προσφορά του προς το καλύτερο. Ο Άνθρωπος δεν είναι σε θέση να ελέγξει εάν πράγματι κάποιος άλλος συμμετέχει στη διαδικασία, τι ποσό προσφέρει, εάν πληροί τις απαιτούμενες προϋποθέσεις για τη συμμετοχή. Εν τούτοις όμως συνεχίζει το «κυνήγι της κρυμμένης άδειας».

Πάω στοίχημα πως σκεφτήκατε: «Είναι κανείς τόσο κορόιδο για να συμμετάσχει σε τέτοια διαδικασία;» Κι όμως. Είναι η διαδικασία που η Κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα όρισε, ώστε να πραγματοποιήσει τον διαγωνισμό για την εξαγορά τηλεοπτικών αδειών.

Πρώτα μας πούλησε το παραμύθι ότι «τεχνολογικά μόνο τέσσερα κανάλια χωρούν στο ψηφιακό τηλεοπτικό τοπίο» (υποθέτω πως όλοι κάναμε την σκέψη: πως μόνο τέσσερα; Αφού ήδη σήμερα λειτουργούν καμιά δεκαριά;) μετά, επιχείρησε να τεκμηριώσει λογικά το «παραμύθι των τεσσάρων αδειών», εφαρμόζοντας την απλοϊκή «συλλογιστική του Καραγκιόζη». Προσδιόρισε αυθαίρετα τα έξοδα μιας επιχείρησης ΜΜΕ στα 50 εκ. ευρώ και τα ποσά που δαπανώνται για διαφήμιση στα 200 εκ ευρώ και αποφάνθηκε κάνοντας μια απλή διαίρεση (200: 5 = 4).

Προσωπικά έχω πολλές προτάσεις να κάνω για να συμβάλλω στην «φαρσοκωμωδία». Μπορούμε, παραδείγματος χάριν, αντί να κλείσουμε σε ένα δωμάτιο όλους αυτούς τους ανθρώπους για να παίζουν…… πλειστηριασμό, να φτιάξουμε μια εφαρμογή κινητού τηλεφώνου σαν και εκείνη της παγκόσμιας τρέλας του «Pokemon – Go» (πόκεμον – γκόου). Άνθρωποι κάθε ηλικίας κατεβάζουν την εφαρμογή «Pokemon – Go» στο τηλέφωνό τους και τρέχουν, περπατώντας μέσα στους δρόμους, διανύοντας 10 και 20 χιλιόμετρα, με μοναδικό σκοπό να εντοπίσουν ψηφιακά τερατάκια, που ονομάζονται «Pokemon» και να «τα αιχμαλωτίσουν», φωτογραφίζοντας το σημείο όπου «τα βρήκαν»!

Την περασμένη εβδομάδα, η αστυνομία του Λονδίνου έκλεισε για μερικά λεπτά την Τραφάλγκαρ Σκουέαρ για να κατεβάσει από το μνημείο του Έρωτα έναν που είχε σκαρφαλώσει εκεί αναζητώντας τον ……Πίκατσου (δυσεύρετο πόκεμον). Γιατί όσο πιο δυσεύρετα είναι τα πόκεμον, τόσο πιο μεγάλος ανταγωνισμός υπάρχει ανάμεσα στους χρήστες. Με το παιχνίδι αυτό η τιμή της μετοχής της Nintendo εκτινάχθηκε κατά 25%, στις αρχές της εβδομάδας και 7 δις ευρώ μπήκαν στα ταμεία της μέσα σε μόλις δυο ημέρες!

Έτσι και εδώ. Αν, στην περίπτωση των τηλεοπτικών αδειών, το ζητούμενο είναι να βρούμε κορόιδα που απλώς θα μας γεμίσουν τα άδεια ταμεία, θα μπορούσαμε να φτιάξουμε μια αντίστοιχη εφαρμογή με τίτλο “TV – Go”. Οι ενδιαφερόμενοι θα τρέχουν ανά την Αθήνα και όταν θα εντοπίζουν ψηφιακά μια τηλεοπτική άδεια θα προβαίνουν σε πλειστηριασμό μέσω πιστωτικών καρτών για να την κάνουν δική τους κ.ο.κ. Πολλά εκατομμύρια ευρώ θα μαζευτούν σε μηδενικό χρόνο από την Κυβέρνηση, που θα είναι και ο κατ’ εξοχήν ρυθμιστής της τηλεοπτικής αγοράς και οι ενδιαφερόμενοι (αν και κορόιδα) θα βελτιώσουν την φυσική τους κατάσταση.

Αλλά αυτό είναι το ζητούμενο σε μια δημοκρατική κοινωνία; Από πού θα μπορέσει να εισπράξει κάποια ευρώ το Κράτος και μάλιστα εφάπαξ; Προφανώς και όχι.

Το ζητούμενο σε μια δημοκρατική κοινωνία είναι να υπάρχει ελευθερία στην έκφραση και πλουραλισμός στην μετάδοση της πληροφορίας, μέσα σε συνθήκες ελεύθερου ανταγωνισμού. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι όσο πιο πολλά τηλεοπτικά κανάλια υπάρχουν, τόσο μεγαλύτερος είναι ο ανταγωνισμός, τόσο περισσότερη ελευθερία στην πληροφόρηση υπάρχει, τόσο μεγαλύτερη επιλογή. Πάρτε ένα καθημερινό παράδειγμα: Όλοι συμφωνούμε ότι τα καλύτερα προϊόντα τα βρίσκουμε στις λαϊκές αγορές. Οι πολλοί έμποροι ανταγωνίζονται μεταξύ τους και εμείς επωφελούμαστε και απολαμβάνουμε φρεσκάδα, ποικιλία και χαμηλές τιμές, ταυτόχρονα. Σκέφτεστε τι… είδους φρούτα και λαχανικά θα έτρωγε ο απλός κόσμος, αν δεν του δινόταν η ευκαιρία να επιλέξει ανάμεσα στα πολλά αυτό που επιθυμεί;

Μήπως τελικά, αυτός ο ασφυκτικός έλεγχος που επιχειρείται στην ενημέρωση είναι μέρος ενός ευρύτερου σχεδίου;

Για σκεφτείτε: Καθημερινή απαξίωση της δικαιοσύνης (που «γενικά και αόριστα» καθυστερεί), των δικαστών (που δήθεν οι πάντες διαπλέκονται) , των δικηγόρων (που όλοι φοροδιαφεύγουν). Οι αλλαγές στον εκλογικό νόμο, με τρόπο που δεν επιτυγχάνονται σταθερές κυβερνήσεις. Ο κομματικός έλεγχος της Παιδείας και ο εξευτελισμός των Πανεπιστημίων, που παραδίδονται ανερυθρίαστα στο έλεος αγνώστων κατασκηνωτών. Η «τσάτρα πάτρα» συνταγματική αναθεώρηση, με στημένες φιέστες τύπου Βόρειας Κορέας. Δεν είναι ένα, δεν είναι δύο οι κυβερνητικές πρωτοβουλίες, που υποδηλώνουν αλλεργία στους δημοκρατικούς θεσμούς.

Η Κυβέρνηση ξεχνά ότι σε ένα Κράτος Δικαίου, από την εποχή του Αριστοτέλη έως σήμερα, η πεμπτουσία της Δημοκρατίας είναι ο σαφής και απόλυτος διαχωρισμός των εξουσιών. Η Εξουσία δεν είναι μια και αδιαίρετη στις Δημοκρατίες. Οι εξουσίες είναι τρεις. Και ελέγχουν η μία την άλλη.

Η Κυβέρνηση έχει στα χέρια της μόνο την Εκτελεστική Εξουσία, δηλαδή φροντίζει να εκτελεί αυτά που ψηφίζει η Βουλή. Όχι να τα αλλοιώνει , όχι να τα διορθώνει, όχι να τα τροποποιεί, όχι να τα ακυρώνει.

Οι Βουλευτές έχουν στα χέρια τους την Νομοθετική. Ψηφίζουν Νόμους που πρέπει να εφαρμοστούν από την Κυβέρνηση.

Οί Δικαστές τέλος έχουν στα χέρια τους την Δικαστική Εξουσία και φροντίζουν να ελέγχουν εάν οι ενέργειες τόσο των Βουλευτών όσο και της Κυβέρνησης είναι σύμφωνες με τους Νόμους, το Σύνταγμα και τις Ευρωπαϊκές Συνθήκες.

Και ένας πρωτοετής της Νομικής γνωρίζει ότι η κατάργηση της ανεξάρτητης (από κάθε εξουσία) αρχής του Εθνικού Συμβουλίου Ραδιοτηλεόρασης, η αντικατάσταση του από έναν υπουργό – καναλάρχη, ο περιορισμός των ψηφιακών τηλεοπτικών καναλιών, η… αστεία διαδικασία δημοπράτησης τηλεοπτικών αδειών, ο επιχειρούμενος παρεμβατισμός στον ελεύθερο ανταγωνισμό των επιχειρήσεων ΜΜΕ είναι καταφανώς Αντισυνταγματικές και αντίθετες στις Ευρωπαϊκές Συνθήκες.

Ήδη ο αρμόδιος Ευρωπαίος Επίτροπος έστειλε την περασμένη εβδομάδα το πρώτο προβλεπόμενο έγγραφο (ας πούμε το πρώτο εξώδικο….) για την δίωξη της Χώρας και την παραπομπή της στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για παραβίαση της Ευρωπαϊκής Νομοθεσίας. Νέα πρόστιμα μας περιμένουν στη γωνία….. Νέες καθυστερήσεις στην αξιολόγηση… Πάλι απομακρύνεται το φως της εξόδου από το, τρίτο και μεγαλύτερο,τούνελ των Μνημονίων. Η Κυβέρνηση για ακόμη μια φορά θα βάλει βαθιά το χέρι της στην τσέπη μας για να εντοπίσει τα τελευταία ευρώ μας και να πληρώσει τα πρόστιμα που δημιουργεί. Και αυτό δεν είναι σίγουρα ψηφιακό ηλεκτρονικό παιχνίδι.

Κουραστήκαμε. Καιρός να τελειώνουμε!